Paolo Conte, via con me (2020)
Regie: Giorgio Verdelli | 101 minuten | muziek, documentaire | Met: Paolo Conte, Roberto Benigni, Luca Zingaretti, Isabella Rossellini, Pupi Avati, Vincenzo Mollica, Jane Birkin, Stefano Bollani, Vinicio Capossela, Caterina Caselli, Francesco De Gregori, Cristiano Godano, Guido Harari, Paolo Jannacci, Jovanotti, Patrice Leconte, Luisa Ranieri, Peppe Servillo, Renzo Arbore
Bij een goede muziekdocumentaire moet het niet uitmaken of je als kijker fan bent van het onderwerp van de film of er in het uiterste geval zelfs nog nooit van gehoord hebt. Een filmmaker die zijn vak verstaat weet zijn enthousiasme over te brengen op het publiek. Natuurlijk hoef je daarna niet meteen het hele oeuvre van de artiest aan te schaffen, er is ook een tussenweg. Het is fijn om je muziekkennis op deze manier te verbreden.
Paolo Conte loopt al zo lang mee, dat de meeste mensen op zijn minst wel eens van hem gehoord moeten hebben. De in 1937 geboren Italiaan is zanger, pianist, maar ook componist en verdienstelijk tekstschrijver. Als je al zo lang actief bent en nog steeds zalen uitverkoopt, is het niet zo vreemd dat er al meerdere documentaires over je gemaakt zijn. ‘Paolo Conte, via con me (It’s Wonderful)’ is echter de eerste lange documentaire en omvat de hoogtepunten uit zijn lange carrière.
Diverse bekende en minder bekende landgenoten en/of collega’s (Roberto Benigni, Pupi Avati, Isabella Rosselini om maar een greep uit het aanbod te doen) vertellen voor de camera wat de muziek van Paolo Conte voor hen betekent en dat resulteert af en toe in fragmenten waar de talking heads bijna struikelen over de superlatieven. Dat wekt wrevel op, omdat de commentaren algemeen en aan de vage kant blijven. Waarom is Paolo Conte zo goed? Wat heeft hij gedaan om, volgens Roberto Benigni de prins van de Italiaanse muziek te worden? Wat maakt zijn teksten zo bijzonder? Als je al niet bevangen bent door het Paolo Conte-virus, helpt ‘Paolo Conte, via con me’ je niet met de besmetting.
Wel interessant is de manier waarop bepaalde fragmenten aan elkaar gemonteerd zijn. Met soms meer dan tien jaar ertussen zien we hoe verschillend de liedjes in bijvoorbeeld de jaren zeventig en negentig klinken. De documentaire bevat verder veel tv-fragmenten en stukjes uit optredens uit heel Europa. Uiteraard komt de geliefde zanger zelf ook aan het woord, maar ook dan komen we niet tot interessante inzichten. Hij vertelt wel een paar persoonlijke anekdotes (over de reactie van zijn moeder toen ze zijn lied “Azzurro” voor het eerst hoorde bijvoorbeeld), maar het blijft allemaal aan de oppervlakte. Daar komt nog bij dat we pas na zo’n 50 minuten voor het eerst zien hoe het publiek reageert bij een optreden. Dat is één van de eerste momenten dat de film echt gaat leven. Als rode draad door de documentaire zien we af en toe een donkerrode Fiat Topolino door het Italiaanse landschap rijden, maar deze scènes voegen niet veel toe. Dan is de anekdote die Benigni vertelt over het moment dat hij Paolo’s vrouw voor het eerst ontmoette, veel waardevoller.
Conte’s talent, veelzijdigheid en aantrekkingskracht staat buiten kijf en voor fans is deze documentaire van Georgio Verdelli een aanrader, maar heb je niets met de muziek van Paolo Conte, dan kun je deze gerust overslaan.
Monica Meijer
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 8 augustus 2021 (vertoning uitsluitend op 8 en 10 augustus 2021)