Paranormal Activity 2 (2010)

Regie: Tod Williams | 91 minuten | horror | Acteurs: Katie Featherston, Gabriel Liotta

Het is meestal geen goed teken als een vervolgfilm omschreven kan worden als een herhaling van zetten, maar bij ‘Paranormal Activity 2’ pakt het zowaar goed uit. Regisseur Tod Williams heeft de verleiding weerstaan om naar een hogere versnelling te schakelen (meer bloed, meer schrikmomenten, uitgebreide uitleg over het hoe en waarom) en de subtiele aanpak van deel 1 gehandhaafd. Net als zijn succesvolle voorganger wekt de film de suggestie dat je naar found footage aan het kijken bent. Meestal is er op de homevideo’s en bewakingsbeelden van het spookhuis in ‘Paranormal Activity 2′ niets bijzonders te zien, maar soms gebeurt er wél wat: een deur die vanzelf open gaat, een hond die waakt bij een ledikantje en plots begint te grommen. Als kijker creëer je je eigen suspense, door gespannen te wachten op wat komen gaat en het scherm af te speuren naar dingen die niet kloppen.

‘Paranormal Activity 2’ is eigenlijk geen vervolg maar een prequel, want de gebeurtenissen spelen zich af vóór de gebeurtenissen uit het origineel. Plaats van handeling is het huis van Kristi, de zus van Katie uit deel een. Na een inbraak die verdacht veel weg heeft van een wraakactie besluit Kristi’s man Dan om elke kamer in huis van een camera te voorzien. Het idee dat er iemand aan je spullen heeft gezeten is nooit fijn, maar bij Kristi gaat het onbestemde gevoel veel verder. Ze bespeurt een vijandige aanwezigheid, haar bijgelovige huishoudster mompelt iets over kwade geesten en haar eenjarige zoontje Hunter tuurt soms gespannen in het niets. In eerste instantie is er voor alles een onschuldige verklaring, maar als de camerabeelden aantonen dat objecten in huis een eigen leven leiden, moeten ook Dan en Kristi’s stiefdochter Ali toegeven dat er mysterieuze krachten aan het werk zijn. Maar wat nu?

‘Paranormal Activity 2’ volgt het stramien van zijn voorganger op de voet, en weet op veel fronten zelfs beter te scoren. Visueel is er meer te beleven, met beelden van meer ruimtes dan alleen de toch wat statische slaapkamer uit deel 1. Een mooie vondst zijn de spiegelende oppervlakken in de babykamer, die Kristi en haar kind in drievoud reflecteren. Nu een peuter het mikpunt lijkt van het nachtelijke gespook is de inzet hoger, en het feit dat Hunter te jong is om te vertellen wat er met hem gebeurt maakt het verhaal extra beklemmend. Verder zijn de reacties van de personages logischer. In plaats van een vervelend vriendje dat de demon op stang probeert te jagen, is er een echtgenoot die het welzijn van zijn vrouw op de eerste plaats zet. Als slagroom op de taart onthult ‘Paranormal Activity 2’ ook nog hoe zus Katie aan haar demonische stalker komt, en dat geeft de gebeurtenissen uit deel 1 een wrange bijsmaak.

De prequel heeft een paar zwakke plekken. De belangrijkste zijn de climax, die door de chaotische handheld-beelden nogal gehaast en rommelig aandoet en daardoor minder schokkend is dan hij had kunnen zijn, en het feit dat de verrassing er bij deel 2 natuurlijk al een beetje af is. Ook de ontknoping zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Het had een mokerslag moeten zijn, maar een klap die je aan ziet komen dreunt minder hard. Desalniettemin is ‘Paranormal Activity 2’ minstens even effectief als het origineel. Met deze prequel weet je wat je krijgt. Mensen die te nuchter zijn om in de stress te schieten van een dichtklappende deur en een kletterende koekenpan zullen de film een saaie zit vinden, maar als je bereid bent om dode momenten op te vullen met je eigen bange voorgevoelens, dan is ‘Paranormal Activity 2’ een echte nagelbijter.

Paula Koopmans

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 21 oktober 2010