Pari (2020)

Recensie Pari CinemagazineRegie: Siamak Etemadi | 101 minuten | drama | Acteurs: Shahbaz Noshir, Melika Foroutan, Sofia Kokkali, Argyris Pandazaras, Lena Kitsopoulou, Lefteris Tsatsis, Bijan Daneshmand, Dimitris Xanthopoulos, Aspasia Kokosi

Het familiedrama ‘Pari’ is een hybride operatie, zwervend tussen sociaal-realistische cinema en mysteriespel. Een Iraans echtpaar, moeder Pari (Foroutan) en stiefvader Farrokh (Noshir), reist naar Athene om op zoek te gaan naar haar zoon, een variant op het vluchtelingenverhaal met potentie en initiële kracht. Een moslimkoppel probeert de band met de naar het westen gevluchte zoon te herstellen, wat respect afdwingt. De zoektocht mondt grotendeels uit in desillusie, zoals zo vaak in het leven. Er zijn sporen, maar Babak lijkt onvindbaar.

Het spel is degelijk, Foroutan kan de lead goed aan en de visuele aspecten zijn verzorgd. De film focust met karige dialogen op moederlijke kracht; op een gegeven moment staat de gebrekkig Engels sprekende vrouw er alleen voor. Na een uur bereikt ‘Pari’ een emotionele climax, met een mooie scène waarin Pari ontredderd neer zijgt in een Griekse steeg en wordt getroost door een zwerfhond. Wat betreft plotafwikkeling is het minder; het laatste derde deel van de film kwijnt weg in droombeelden, en de spanning lijkt in rook op te gaan.

Misschien noodzakelijk, maar het duurt te lang en is een even schrijnende, vage als weinig louterende ervaring in de krochten van Athene, waarin we niet wezenlijk nader tot de materie komen. De zoektocht naar afgerond drama loopt vaker spaak op de leegte van de realiteit, maar het had ook anders gekund, bijvoorbeeld met een film van een uur lang die eindigt met de beschreven scène. Op de een of andere manier lijkt een gewaagd en geforceerd einde ingebed te zijn door de debuterende Etemadi – een Iraniër die al jaren leeft en werkt in Griekenland, en verbanden zoekt tussen de sociale problematiek van beide landen.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

VOD-release: 14 januari 2021 (Picl)