Paris, je t’aime (2006)

Regie: Gurinder Chadha, Bruno Podalydès, Gus van Sant, Ethan Coen, Joel Coen, Walter Salles, Daniela Thomas, Christopher Doyle, Isabel Coixet, Suwa Nobuhiro, Sylvain Chomet, Alfonso Cuarón, Olivier Assayas, Oliver Schmitz, Richard LaGravenese, Vincenzo Natali, Frédéric Auburtin, Emmanuel Benbihy, Wes Craven, Gérard Depardieu, Alexander Payne, Tom Tykwer | 120 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Fanny Ardant, Juliette Binoche, Steve Bucscemi, Javier Camara, Willem Dafoe, Gérard Depardieu, Marianne Faithfull, Ben Gazzara, Hippolyte Girardot, Maggie Gyllenhaal, Bob Hoskins, Yolande Moreau, Catalina Sandino Moreno, Emily Mortimer, Nick Nolte, Natalie Portman, Miranda Richardson, Ludivine Sagnier, Barbet Schroeder, Rufus Sewell, Gaspard Ulliel, Leonar Watling, Elijah Wood

Iemand die ook maar een beetje thuis is in de hedendaagse cinema, zal spontaan gaan kwijlen bij het zien van de credits van ‘Paris je t’aime’. Achttien regisseurs van wereldfaam leverden een bijdrage aan een film over leven en liefde in Parijs; minstens zoveel beroemde acteurs hielpen bij de vertolking ervan. Dit alles resulteerde in een onevenwichtige maar très amusante film.

Hoewel Parijs het decor vormt voor deze verzameling ultrakorte filmpjes (aan elkaar gelast door sfeerbeelden van Parijs), gaan de meeste ervan eerder over een grote stad als fenomeen dan over de lichtstad zelf. We zien de metropool als het domein van het individu, waar toevallige en minder toevallige ontmoetingen tot komische, tragische en ontroerende situaties leiden.

Hoewel ieder filmpje volledig op zichzelf staat, kun je ruwweg drie soorten verhalen onderscheiden. Daarbij komen de regisseurs die voor een puur anekdotische aanpak kiezen (Tykwer, Cuarón, Van Sant) er het slechtste af. Hun miniplotjes zijn meestal niet erg interessant en de clou is vaak gezocht. Tywker komt er door zijn onnavolgbare stijl nog net mee weg, maar de bijdragen van Cuarón en Van Sant zijn veruit de zwakste van de hele verzameling.

Interessanter zijn de regisseurs die voor een thematische aanpak kiezen. Hoewel liefde het centrale thema vormt, gaat het bij deze regisseurs ook over cultuurverschillen, rouw, toeval en ontheemding. Dit levert een aantal intrigerende en relatief diepgaande bijdragen op.

Daarnaast zijn er nog een paar buitenbeentjes (Chomet, Doyle, Natali) die zich meer op het visuele dan het verhalende richten. Deze bijdragen zijn eerder curieus dan hoogstaand, maar vormen wel een welkome afwisseling op de drama’s van miniformaat.

Terwijl de gemiddelde kwaliteit van de filmpjes toch al vrij hoog ligt, treffen we ook nog eens twee echte pareltjes aan. Isabel Coixet levert een hartverscheurend drama af over liefde, toeval en dood, wat een knappe prestatie is gezien het tijdsbestek van vijf minuten. Alexander Payne (‘Sideways’) komt met een ontroerend verhaal over een eenzame Amerikaanse toeriste die in Parijs naar liefde zoekt maar de troost vindt van gemoedsrust. Het ontroerende zit hem vooral in de vorm: we horen hoe de vrouw in haar Franse klasje een opstel voorleest over haar genoeglijke tijd in Parijs en zien haar tegelijk eenzaam en alleen door de Franse hoofdstad slenteren.

De bijdrage van Payne toont ook meteen waar de grootste kwaliteit van dit project in zit. Terwijl de locatie voor de nodige samenhang zorgt, drukken de meeste makers een onmiskenbaar eigen stempel op hun bijdrage. Hierdoor is ‘Paris je t’aime’ niet alleen een liefdesverklaring aan de Franse hoofdstad geworden, maar ook een imposante staalkaart van hedendaags filmtalent. Dat maakt van ‘Paris je t’aime’ een absolute aanrader voor zowel de liefhebbers van Parijs als die van de artistieke film.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 januari 2007