Paris, Texas (1984)

Regie: Wim Wenders | 148 minuten | drama | Acteurs: Harry Dean Stanton, Nastassja Kinski, Dean Stockwell, Aurore Clément, Hunter Carson, Socorro Valdez, Bernhard Wicki, Sam Berry, Tom Farrell, John Lurie, Jeni Vici

Vervreemdend. Dat is ‘Paris, Texas’ in één woord. Dit komt voornamelijk door de voortreffelijke sfeer die Wenders weet op te roepen. Vanaf de opening van de film grijpen de combinatie van het verzengende landschap en de perfect bijpassende soundtrack van Ry Cooder je bij de keel.

Inhoudelijk zou de film sterker kunnen. Het is het relaas van Travis (Harry Dean Stanton) die zijn verleden, en dan vooral zijn liefdesleven, ontvlucht door simpelweg de woestijn in Mexico in te lopen. Hij keert echter na vier jaar onverwacht terug en komt erachter dat de losse eindjes van zijn leven nog altijd om een afronding vragen. Stilistisch is dit proces magnifiek in beeld gebracht, maar het verhaal van Travis is niet tragisch genoeg om een dergelijke radicale breuk te verklaren. De kuur is vele malen erger dan de kwaal.

Ook de overgang van Travis, die door zijn broer Walt (Dean Stockwell) als een stomme zonderling uit de woestijn wordt gevist, van zwijgzame zwerver tot hypersociale spraakwaterval en zorgzame vader voor zijn zoon Hunter (Hunter Carson) verloopt bepaald niet geleidelijk. De wijze waarop hij zijn zoon weer voor zich weet te winnen horen overigens wel bij de hoogtepunten van de film. Vol van symboliek en met een goede chemie tussen Stanton en Carson.

Het is altijd een risico om kindacteurs in een film te hebben. Niet elk leuk jongetje is direct een groots acteur. Zeker in een film als ‘Paris, Texas’, waarbij alles staat of valt met het acteerwerk, is het van belang geen zwakke schakels in de cast te hebben. Hulde daarom voor Hunter Carson, die een prachtige rol neerzet als zijn naamgenoot. Hij laat Hunter op een natuurlijke, kinderlijke wijze geloofwaardig impulsieve keuzes maken.

Het zwaartepunt van de film zit in de slotscènes. Het verhaal van Travis wordt door hemzelf uit de doeken gedaan aan zijn vrouw Jane (Nastassja Kinski). Hier wordt teveel van de toeschouwer gevraagd. Er lijkt geen eind te komen aan deze ontknoping. Die wordt dan wel weer op indrukwekkende wijze door Kinski en Stanton gedragen. De interactie tussen de twee, gescheiden en toch samen, is hypnotiserend en ondanks het statische decor creëren ze een geheel eigen dynamiek.

‘Paris, Texas’ is een sfeervolle roadmovie die wel de neiging heeft langdradig te worden. De acteurs voorkomen met integer en gedreven spel dat het verhaal alle snelheid en spanning verliest. Ook de schitterende beelden die bij het genre horen en gecombineerd worden met de slide guitar van Cooder maken veel goed. Een bijzondere film, maar een lange zit.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 8 november 1984
Bioscooprelease: 23 mei 2013 (re-release)