Park (2016)

Recensie Park CinemagazineRegie: Sofia Exarchou | 100 minuten | drama | Acteurs: Dimitris Kitsos, Dimitra Vlagopoulou, Thomas Bo Larsen, Enuki Gvenatadze, Lena Kitsopoulou, Yorgos Pandeleakis, Teo Angelov, Savvas Bakachashvili, Minella Balli, Adrian Frieling, Julio Katsis, Yorgos Monastiriotis, Don Nielsen, Panagiotis Papadopoulos, Effi Rabsilber, Ian Robertson, David Szymczak, Goga Tsiklauri, Mario Tzutti, Nikos Zeginoglou

Het Olympisch park in Athene, tien jaar na de Spelen. Een groep jongeren, kinderen eigenlijk nog, scharrelt verveeld rond. Ze vechten wat met elkaar, flirten met meisjes en spelen met de talloze straathonden. Volwassenen zijn er niet te vinden, de kinderen zijn de baas. Onderling voeren ze een constante overlevingsstrijd. Wie wint, doet mee. Wie verliest, begint weer onderaan de hiërarchische ladder. De grens tussen hun kinderlijkheid en bijkans grenzeloze meedogenloosheid is dun. Het dorre landschap van het park symboliseert voorts de troosteloosheid van hun bestaan. God heeft het terrein voorgoed verlaten.

Voor Dimitris en zijn broertje is het vervallen park echter thuis. Weg van hun alcoholverslaafde moeder. Weg van het kleinerende baantje bij een marmerbedrijf. En weg van de immer feestende toeristen, met hun hedonistische en onbenullige leventjes. Toch begint de uitzichtloosheid zijn tol te eisen. Er moet toch meer in het leven zijn dat dit eindeloze rondhangen. Hoewel Dimitris tot het uiterste wordt gedreven op zijn werk – voor hem tien anderen -, levert het wel centen op. Om vriendinnetje Anna een beter leven te geven, hoopt hij elders een nieuwe toekomst te vinden. Maar ontsnappen aan dit leven lijkt een onmogelijke opgave. Zijn opgekropte woede zoekt langzaamaan een uitlaatklep.

‘Park’ toont een inktzwart beeld van de Griekse crisis. Mannen zijn dwaze vechtersbazen. Vrouwen zijn, in de ogen van hun wederhelft, slechts een gebruiksobject, niet beter dan de gemiddelde zwerfhond. Voor oprechte liefde is geen plek. De kans op beter werk, als er al werk is, blijft miniem. Volwassenen zijn onzichtbaar, de jeugd aan hun lot overgelaten. Het Westen kijkt letterlijk weg, gedrenkt in grote hoeveelheden alcohol.

Kleine momenten van geluk moeten zorgen voor balans. Maar doordat ‘Park’ overwegend observeert en het echte drama als gevolg op afstand blijft, overheerst de zwartgalligheid.
Door dat observerende karakter is er bovendien weinig plaats voor karakterontwikkeling. De avonturen van de personages hebben al niet veel om het lijf, ervan leren lijken ze al helemaal niet te doen. Het leven sukkelt op eenzelfde voet verder. De uitzichtloosheid blijft als enige winnaar overeind.

Wouter Los

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 juli 2018 (in het kader van Previously Unreleased)