Passengers (2016)

Recensie Passengers CinemagazineRegie: Morten Tyldum | 116 minuten | avontuur, drama, romantiek, science fiction | Acteurs: Jennifer Lawrence, Chris Pratt, Michael Sheen, Laurence Fishburne, Andy Garcia, Vince Foster, Kara Flowers, Conor Brophy, Julee Cerda, Aurora Perrineay, Jesus Mendoza, Alpha Takahashi

Soms zijn er van die filmprojecten die jarenlang op de plank blijven liggen, in wat in Hollywood-termen ‘development hell’ wordt genoemd. Het vaak veelbelovende script werd ooit door een studio aangekocht, maar na een personele wisseling van de wacht blijkt het originele verhaal ineens niet meer te voldoen. Het herschrijven kost tijd, maar vaak moet er na het aantrekken van regisseurs en acteurs ook weer aan het script gesleuteld worden. Het komt zelfs voor dat een verhaal al helemaal is uitgewerkt, maar bij nader inzien niet aan de verwachtingen voldoet en vervolgens ‘from scratch’ moet worden herschreven. ‘Passengers’ (2016) is zo’n project dat jarenlang op de plank lag. Jon Spaihts schreef het scenario al in 2007 en Keanu Reeves en Emily Blunt waren aangetrokken om de hoofdrollen te vertolken. Brian Kirk zou zijn regiedebuut maken. Eind 2014 werden die plannen drastisch omgegooid, nadat Sony Pictures Entertainment de rechten op het script had binnengehaald. Vervolgens ging het snel. Niet Reeves maar Chris Pratt werd gestrikt voor de hoofdrol, en Jennifer Lawrence werd gecast in plaats van Emily Blunt. De Noorse regisseur Morten Tyldum (‘Headhunters’, 2011 en ‘The Imitation Game’, 2014), die razend enthousiast was over het project, werd aangetrokken als regisseur. “Welke dingen hebben we écht nodig als mensen? Het verhaal biedt enerzijds vermaak, maar deinst er ook niet voor terug om grote vragen te stellen over wat het betekent om je echt gelukkig te voelen. Elke generatie heeft zijn liefdesverhaal. Voor mij is dit zo’n verhaal. Ik moest en zou deze film maken.”

In ‘Passengers’ zien we het ruimteschip Avalon, die meer dan vijfduizend kolonisten vervoert naar Homestead II, een planeet zo ver van de Aarde dat het 120 jaar duurt om er te komen. De passagiers worden gedurende de reis in een kunstmatige slaap gehouden, maar door een defect wordt ingenieur Jim Preston (Chris Pratt) negentig jaar te vroeg wakker. Zie jezelf dan maar eens te vermaken, in een ruimteschip waar iedereen in een diepe slaap verkeert. Jims enige gezelschap is de robot-barkeeper Arthus (Michael Sheen). Na een jaar alleen valt Jim voor de mooie schrijfster Aurora Lane (Jennifer Lawrence). Hij aarzelt of het moreel wel verantwoord is, maar hij is de eenzaamheid zo zat dat hij haar handmatig wakker maakt. Hij durft haar in eerste instantie niet te vertellen dat ze door zijn toedoen uit haar slaap is gehaald en verzint een verhaal dat zij, net als hij, door een defect in haar capsule wakker is geworden. Zodra Aurora zich realiseert dat ze waarschijnlijk het eindpunt van de Avalon niet zullen halen, is ze radeloos. Maar omdat er nu eenmaal niets meer aan te doen is, legt ze zich erbij neer. De twee groeien dichter naar elkaar toe en er bloeit een liefde op. Maar dan onthult Arthur, na een misverstand, de ware oorzaak van Aurora’s ontwaken. Erg veel tijd om hierbij stil te staan heeft ze niet, want ze ontdekken dat er grote schade is aan het schip en dat hun levens en die van hun duizenden medepassagiers in groot gevaar zijn.

‘Passengers’ wil veel zeggen in zijn krap twee uur speeltijd. Zoals Tyldum het bedoeld heeft, is de film een soort ‘Titanic’ (1997): dromerige romantiek in de ruimte. Voor het komische effect loopt Chris Pratt nog even in zijn blootje rond en speelt hij doelloos een computerspel. Voor een romantische komedie kent ‘Passengers’ echter een zware, existentiële ondertoon. De film stelt namelijk ook ethische kwesties aan de kaart, die zo diep gaan als leven en dood. Bovendien worden vragen opgeworpen over in hoeverre we ons afhankelijk maken van technologie, en welke gevaren daaraan kleven. Ambities heeft ‘Passengers’ dus genoeg, maar al die thema’s laten zich niet zomaar met elkaar verbinden. De morele vragen maken het verhaal interessant, maar zodra het echt interessant en prikkelend dreigt te worden, schakelt de film over op luchtigere tonen (meestal actie, soms humor). Intellectueel uitdagen doet ‘Passengers’ dan ook niet, in tegenstelling tot veel andere science fiction films (waar hier overigens meer dan eens naar geknipoogd wordt). Vermaken met geweldige visuals (alleen al het ruimteschip is een fantastische creatie waar je steeds weer iets nieuws aan ontdekt) en de fijne chemie tussen de twee sympathieke en charmante hoofdrolspelers doet deze film dan weer wel. Maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat men er niet helemaal uit heeft gehaald wat erin zat.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 december 2016
Digital download-release: 3 mei 2017
VOD-release: 10 mei 2017
DVD- en blu-ray-release: 10 mei 2017