Pelts – Masters of Horror: Pelts (2006)
Regie: Dario Argento | 58 minuten | horror | Acteurs: Meat Loaf, John Saxon, Ellen Ewusie, Link Baker, Brenda McDonald, Michal Suchánek, Emilio Salituro, Elise Lew, Shawn Hall, Sylvesta Stuart, Melissa Gonzalez, Darren E. Scott, Chuck Duffy, Kelvin Lum, Ildiko Ferenczi
In ‘Pelts’ is bonthandelaar Jake Feldman (Meat Loaf) bezig om de stripper Shana (Ellen Ewusie) het bed in te krijgen. Zij heeft hier echter weinig trek in maar Jake weet dat als hij een vermogend man zou zijn Shana wat minder moeilijk zou doen. Dus Jake zet alles op alles om flink wat geld binnen te halen met zijn bonthandel. Hij weet bijzonder bont van wasbeertjes in zijn bezit te krijgen en laat er een kostbare jas van maken. Maar zondra hij beslag heeft gelegd op het bont gaat alles mis. Het bont blijkt vervloekt en iedereen die er mee in aanraking komt, komt op gruwelijke wijze om het leven. Verrassend genoeg kan Jake zich er maar weinig zorgen om maken en gaat hij door met waar hij mee bezig is, met alle gevolgen van dien.
Het grote manco van ‘Pelts’ is al direct het verhaal waarin praktisch niets weet te overtuigen. De mythische dimensie, het vervloekte land met zijn wasberen die iedereen die met hen in aanmerking komt naar de verdoemenis helpen, komt nauwelijks uit de verf. Dit valt vooral te wijten aan het feit dat eigenlijk al bij aanvang alle geheimen zich blootgeven zodat de mystiek al snel verdwenen is. In ‘Pelts’ valt dan nog maar weinig te ontdekken buiten de hoop smerigheid die Argento bij elkaar weet te krijgen.
De nadruk ligt dan ook op deze gore. Het is veruit de meest bloederige aflevering uit het tweede seizoen van ‘Masters of Horror’ en het kan Argento niet gek genoeg worden. De hoogtepunten vormen de aanblik van iemand die een berenval heeft laten dichtklappen met zijn hoofd er tussen in en iemand die zichzelf ontdoet van zijn eigen huid. Het moet maar in je opkomen. Goreliefhebbers komen hoe dan ook aan hun trekken. Maar zoals wel vaker het geval is met dit soort gewelddadige en bloederige films is dat enig evenwicht al snel verdwenen is. Argento propt in zijn enthousiasme zoveel gore in deze film dat de andere elementen al snel niet meer belangrijk zijn. Misschien is dat maar goed ook, want het heeft op wat kleine pluspuntjes na ook bar weinig te bieden.
Die pluspuntjes zitten hem met name in de aankleding van de film. De beelden zijn vaak verzorgd en stralen, zij het bij vlagen, nog wat sfeer uit. Met name de kleurrijke scènes in de striptent en in het bijzonder die in de eenzame kamer waar Jake Feldman een speciale behandeling krijgt van Shana, zijn favoriete stripper, zijn overtuigend vormgegeven. Bovendien werkt het vele gebruik van rood hier goed en valt er vooral voor de Argento-liefhebber nog wel het een en ander te genieten. De muziek weet hier goed aan bij te dragen.
Daarentegen is het acteerwerk niet om naar huis te schrijven en soms zelfs werkelijk om van te huilen. Met name Meat Loaf lijkt het allemaal weinig serieus te nemen. Met de gebruikelijke nonchalance haast hij zich van de één naar de andere plek, zich weinig zorgend maken over de geloofwaardigheid van zijn karakter. Bij vlagen geeft hij met wat enthousiaste oplevingen van blijk van energie maar het blijft allemaal wat futloos. Iets dat eigenlijk van de hele cast gezegd kan worden. Ewusie, die bijna nonstop topless te zien is, fungeert vooral als een erotische noot en doet verder ook niks bijzonders. Het wil allemaal maar niet lukken in ‘Pelts’.
Het is absolut geen politiek of moreel verhaal zegt Argento als toelichting op de film. Gelukkig maar, want enige pretenties over het moreel van bonthandelaars lijkt hier weinig op zijn plaats. Het is volgens hem een film over mensen die gek zijn van passies, over obsessies, ijdelheid en hebberigheid. Wellicht bijbelse thema’s maar maar daarnaast tevens de perfecte ondergrond voor flink wat buitensporige ranzigheid met een erotisch randje, zonder ook maar ergens een poging te doen er nog veel meer van te maken. Je moet er van houden; geknipt voor de goreliefhebber, ongeschikt voor de meer gevoelige kijker die wat meer van een film verlangt dan liters bloed.
David Croese