Perfect Endings – 13 Sentimentos (2024)
Regie: Daniel Ribeiro | 100 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Artur Volpi, Michel Joelsas, Juliana Gerais, Marcos Oli, Rafael Americo, Helena Albergaria, Maitê Schneider, Amanda Pereira Ribeiro, Martina Pereira Ribeiro, Fabrício Pietro, Fabio Kow, Daniel Tavares, Cleomácio Inácio, Charly Braun, Fabio Audi, Igor Cosso, Hugo Kenzo, Marco Barreto, João Victor Toledo, Atila Rodrigues Silva, Douglas Casali, Douglas William, Claudia Braga, Allison Castro, Bruno Rocha, Bruno Vasco, Rafael Gomes, Guilherme Nogueira, Pablo Escajedo, João Vitor Lage, Daniel Ribeiro, Fabiano Pereira Da Silva, Arthur Alfaia, Pither Lopes, Sidney Santiago
Na het ‘perfecte einde’ van een tien jaar lange relatie heeft filmmaker Joāo zin om zichzelf heruit te vinden via de ‘casual seks’ die dating apps beloven. Terwijl hij met volle goesting nieuwe mensen wil ontmoeten, kampt hij echter met een writers block. De financiering van z’n eerste eigen arthouse film is weggevallen en nu moet Joāo het script herzien. Al snel ziet hij kansen om z’n eigen escapades ter inspiratie te gebruiken en zo z’n dichtgeslibde creativiteit open te wrikken. Met succes. De avonturen worden pittiger en onconventioneler naarmate hij steeds vaker z’n schroom aan de kant zet en ingaat op de voorstellen van de seksueel assertieve partners die hij op de app tegenkomt. Zo ontdekken die dat Joāo filmmaker is en vragen hem hun erotische ontmoetingen te documenteren. Krap bij kas en op zoek naar materiaal voor z’n script, stemt Joāo toe. Maar wat aanvankelijk onbevredigend aanvoelt, knoopt zich gaandeweg vast aan z’n artistieke aspiraties.
Een veelbelovend premisse voor een gay romcom dus. Maar schrijver en regisseur Daniel Ribeiro maakt de fout om het idee het werk te laten vervangen. Voorbij de premisse is het draaiboek totaal ongeïnspireerd. Voortdurend – en o zo letterlijk – wordt de kijker met de ene na de andere vergelijking tussen relaties en TV series om de oren geslagen, zodat de dialogen een ronduit vervelende afwisseling van pseudo-vindingrijke inzichten en gezapig geklets over koffie worden. Het gebrek aan drama in de plot komt bovendien nog eens tot uitdrukking in de perfecte gezichten en lichamen van de modellen die glimlachen op melodramatische piano voor acteren houden. Op z’n minst staan de kleurrijke kleren hen goed terwijl ze koffie drinken. De helft van de dialogen wordt weliswaar via de uiterst cinematische spraakberichten ingesproken, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat het publiek geen interessante kop om naar te kijken verdient.
Wanneer de serieuze toon en onderliggende thematiek van taboedoorbraak aanzwelt, begint ‘Perfect Endings’ al helemaal te nijpen. Om de dwarsdoorsnede van homoseksuele relaties weer te geven, blijft het allemaal te oppervlakkig en oninteressant. Het is een van die kinderachtige verhalen waarin homoseksuelen alleen maar een leven lijken te hebben, wanneer ze achter iemand aan zitten. Om de taboe’s rond het maken van pornografische content en casual seks open te breken voelt het dan weer allemaal te moralistisch. Voor een film over seks waarin de seks ook wordt getoond, is het oersaai. En als komedie is ‘Perfect Endings’ al helemaal een slechte film, aangezien het zelfs geen grijns weet op te wekken. Het enige wat de film nagegeven kan worden is dat het enigszins z’n eerste belofte waarmaakt: het einde is daadwerkelijk perfect. De opluchting van het zwarte scherm.
Arthur Vandermoere
Waardering: 0,5
Bioscooprelease: 24 april 2025