Pet Sematary (2019)

Recensie Pet Sematary (2019) CinemagazineRegie: Kevin Kölsch, Dennis Widmyer | 101 minuten | horror, thriller | Acteurs: Jason Clarke, Amy Seimetz, John Lithgow, Jeté Laurence, Hugo Lavoie, Lucas Lavoie, Obssa Ahmed, Alyssa Brooke Levine, Maria Herrera, Frank Schorpion, Linda E. Smith, Sonia Maria Chirila, Naomi Frenette, Suzi Stingl, Kelly Lee, Nina Lauren

‘Carrie’, ‘The Shining’, ‘Misery’: je moet wel onder een heel zware steen hebben geleefd om nooit een Stephen King-verfilming te hebben gezien. De laatste jaren lijkt het werk van de meest succesvolle horrorauteur aller tijden aan een ongekende opmars bezig , met als grootste klapper de clowneske remake van ‘It’ in 2017. Niet zo vreemd dus dat een ander bekend werk van King dertig jaar na de eerste verfilming ook nieuw leven wordt ingeblazen. Veel jongere kijkers zullen de eerdere verfilming van ‘Pet Sematary’ immers niet gezien hebben. Maar wordt de horrorliefhebber met een verlangen naar diepgang ook blij van deze zoveelste King-adaptatie?

Louis (Jason Clarke) en Rachel (Amy Seimetz) besluiten met hun twee jonge kinderen hun veilige leventje in Boston achter zich te laten en betrekken een enorme villa in een afgelegen bos. De dochter stuit tijdens een wandeling door het bos al snel op een obscuur dierenkerkhof. Buurman Jud (John Lithgow, vrij recent nog Winston Churchill in ‘The Crown’) wijst haar op het feit dat dit naar traditioneel lokaal gebruik is. Het is de eerste indicatie dat van dat rustige leventje in de bossen weinig terecht zal komen, zeker omdat de vrachtwagens op de weg naast het huis in torenhoge snelheid voorbijrazen: zo dik aangezet dat het wel een terugkerend plotelement moet worden.

En ja hoor, al snel breekt de hel los wanneer de kat van de dochter dood langs de rand van de weg wordt gevonden. Louis wil de kat begraven op het dierenkerkhof, maar Jud neemt hem – uiteraard in het holst van de nacht én omgeven door donder, bliksem en mist– mee naar een ander afgelegen kerkhof. Als de kat zich ogenschijnlijk kerngezond een dag later weer meldt, blijkt er (verrassing) veel meer aan de hand te zijn, zeker als de kat zich steeds agressiever en vreemder begint te gedragen. De tagline van de film luidt dan ook niet voor niets: ‘Sometimes dead is better’. Hadden de personages dat ook maar door.

Stephen King heeft als auteur onmiskenbaar veel invloed gehad op het horrorgenre, maar toch kleeft er aan de King-verfilmingen altijd het euvel dat de films nooit écht eng of beklemmend willen worden. Het levert altijd vermakelijke horror op, maar nooit verheffende. De enige échte uitzondering op dit gegeven is zonder twijfel ‘The Shining’ van Stanley Kubrick, typerend genoeg dan weer een verfilming waar King zelf keihard over viel.

Het is ook het belangrijkste euvel waar ‘Pet Sematary’ mee kampt. De cast is met altijd betrouwbare namen als Clarke en Lithgow prima en de aankleding overtuigend genoeg. Het is vooral het script dat grondige gebreken vertoont in ‘Pet Sematary’. De eerst extreem rationele arts, die niet gelooft in welke vorm van bovennatuurlijke inmenging dan ook, neemt in de tweede helft van de film de ene stompzinnige beslissing na de andere. Deze omslag moet vermoedelijk goedgepraat worden door een traumatisch sterfgeval, maar de intellectuele instorting van dit personage is wel heel abrupt. Ook overige plotpunten als een overleden patiënt en een traumatische ervaring van Rachel (ha-llo jumpscares) voelen meer dan eens geforceerd en geschreven aan. Het is sowieso de grootste manco van de film: een beetje toelichting mag best, maar om nu elk plotpunt van een tot in de puntjes verzorgde uitleg te voorzien gaat wat ver.

Maar misschien is het flauw om hier over interne logica te beginnen. Als doorsnee griezelfilm werkt ‘Pet Sematary’ immers prima. Naar diepere lagen of samenhang is het goed zoeken, maar de film zal qua bezoekcijfers moeiteloos in de buurt kunnen komen van monsterhit ‘It’. ‘Pet Sematary’ is vooral een ouderwets effectief tripje naar een Kingsiaans spookhuis: lekker griezelen, maar weinig meer dan dat.

Alex Mazereeuw

Waardering: 3

Bioscooprelease: 4 april 2019
DVD- en blu-ray-release: 21 augustus 2019