Pet Sematary II (1992)
Regie: Mary Lambert | 100 minuten | horror, thriller | Acteurs: Edward Furlong, Anthony Edwards, Clancy Brown, Jared Rushton, Darlanne Fluegel, Jason McGuire, Sarah Trigger, Lisa Waltz, Jim Peck, Len Hunt, Reid Binion, David Ratajczak, Lucius Houghton, Wilbur Fitzgerald, Elizabeth Ziegler, Ken Fisher, Gil Roper, Robert Easton, Judson Vaughn, Bruce Evers, Janell McLeod, Christy Dennis, Rick Andosca, Joe Dorsey, Donna Lowry, Emily Woodward, Amanda Mitchell, J.L. Parker
Deze ‘Pet Sematary II’ is een vervolg op ‘Pet Sematary’ uit 1989, opnieuw van de hand van Mary Lambert. Na de dood van zijn moeder verhuist de jonge Jeff met zijn vader naar een huis in de buurt waar de toenmalige gebeurtenissen zich afspeelden. In het plaatsje zijn de legendes over de doden die weer opstaan nog volop aanwezig, reden genoeg dus dat het onheil ook nu niet kan uitblijven.
Hoewel Stephen King aan deze productie zijn medewerking niet verleende, komen er ook hier een aantal herkenbaarheden uit zijn werk in voor. Het verhaal speelt zich af op dezelfde locatie, dus we maken opnieuw kennis met de relatief afgelegen en kleine door bossen omgeven gemeenschap en er wordt ruim aandacht besteed aan de herkenbaarheid van de diverse voorbijkomende hoofdrolspelers en het geleidelijk opdoemende gevaar.
Toch pakt het hier anders uit dan in de film uit 1989. Lag daar in het eerste deel de nadruk vooral op een gestage sfeeropbouw, hier nemen de perikelen die Jeff doormaakt wel een erg grote plaats in. De verwerking van de dood van zijn moeder, zijn nogal stroeve omgang met zijn vader, de gebeurtenissen op school en de pesterijen die hij van diverse schoolgenootjes ondervindt… Daarnaast concentreert het verhaal zich voor een groot deel op zijn vriendje Drew en de ook niet al te rooskleurige verstandhouding die deze met zijn stiefvader heeft. Lamberts aanpak zorgt weliswaar opnieuw voor duidelijke introductie van de diverse karakters, maar vooral valt op dat het wel een erg grote plaats inneemt in het gebeuren. En dat het vooral te koste gaat van de duistere sfeeropbouw zoals die in de eerste film wel geslaagd aanwezig was. De toenmalige lotgevallen va de familie Creed worden wel vermeld, maar dan vooral tussen de bedrijven door. En de manier waarop het een en ander in de herinnering wordt gebracht, roept vooral vraagtekens op. Wel worden, naast de vermelde legendes, er wat beelden vertoond van de met maanlicht overgoten begraafplaats en worden er wat nachtelijke dwaaltochten op ondernomen, maar dit is te weinig om een geslaagde duistere, onheilszwangere of van mystieke tinten vervulde achtergrondsfeer bij de gebeurtenissen voldoende tot stand te laten komen.
Ook de latere uitbouw van de gebeurtenissen wijkt af van Lamberts productie uit 1989. Diverse personages weten hun weg naar de begraafplaats te vinden en verschillende meerdere personages staan ook weer op uit de dood. Die maken op beurt de nodige slachtoffers, maar echt duister komt het maar weinig over. Ook zullen sommige als eng bedoelde scènes wel wat vraagtekens oproepen. De her en der nachtmerrieachtige scènes met de hond Zowie en Jeffs overleden moeder slaan de plank nogal mis en komen letterlijk meer lachwekkend dan eng over. Dan komen er ook wat van de nodige bloederigheid vergezelde speciale effecten langs, maar ze worden herhaaldelijk niet al te duidelijk en bepaald niet tot de verbeelding sprekend in beeld gebracht. Verder laat regisseuse Lambert, na de te uitgebreide introductie en alle daarbij gepaard gaande perikelen, haar verhaal langdurig voortkabbelen zonder een duidelijke kant op te gaan, komen er niet bijster veel effectieve scènes voorbij maar bestaat het voor een deel uit een herhaling van datgene wat we na het eerste deel van deze productie wel genoeg kennen. Reden dan ook dat het een en ander nogal eens verveling kan oproepen.
In het laatste deel, overeenkomstig de aanpak in Lamberts eerdere film, komen de ontwikkelingen in een stroomversnelling. De nodige hardhandige confrontaties, wat geknal, vlammende taferelen her en der… maar het levert wel wat gaten in het verhaal op en brengt nogal wat onlogischheden in het handelen van deze en gene naar voren. Ook overheerst het idee dat Lambert vooral wil overtuigen door de nodige gewelddadige taferelen voor te schotelen in plaats van het eng of griezelig te laten worden. De schade wordt deels ingehaald, dat wel, maar de vraag is of de manier waarop dat wordt gedaan voor de gemiddelde horrorliefhebber genoeg oplevert.
Als de jonge Jeff zien we een niet al te geïnspireerd overkomende Edward Furlong in beeld verschijnen. Een beter hoewel ook niet al te kleurrijk optreden van Jason McGuire als Jeffs vriendje Drew. Een aardig optreden van Anthony Edwards als Jeffs vader Chase, hoewel de aanvaringen die hij met Jeff heeft hem aanvankelijk ook niet al te veel sympathie zullen opleveren. Al met al weinig aansprekende of opvallende karakters waar identificatie niet snel mee plaats zal vinden, ondanks Lamberts uitgebreide introductie van haar hoofdpersonen. De uitzondering is Clancy Brown als sheriff Gus Gilbert, Drews ietwat nors ingestelde stiefvader. Hij valt op door de mix van zwarte humor en kwaadaardigheid die er in zijn spel aanwezig is. Hij komt herhaaldelijk komisch over door het manische dat hij vertoont en door de one-liners die hij uitkraamt, maar weet ook dreiging uit te stralen door de onvoorspelbaarheid en de agressie in zijn gedrag. Browns optreden komt dan ook als het meest memorabel over in deze film. Overigens is dit niet genoeg om het horrorgehalte en de duistere sfeer in deze film voldoende op te krikken.
De conclusie luidt niet veel anders dan dat ‘Pet Sematary II’ op zo goed als alle fronten bij zijn voorganger achterblijft en qua effectieve horror niet biedt wat er op grond van de eerdere film misschien van verwacht van zou worden. Wellicht mede omdat deze keer ook de hulp van schrijver Stephen King achterwege is gebleven. Met uitzondering voor wellicht de fans van ‘Pet Sematary’ een niet al tot de verbeelding sprekende film.
Frans Buitendijk
Waardering: 2