Phiro (2008)

Regie: Gregorio Graziosi | 12 minuten | documentaire

‘Phiro’ is een pareltje van een documentaire die slechts twaalf minuten duurt, maar zich in die beperkte tijd volledig openbaart. Hoe veel woorden heb je nodig om dat wat je als filmer wilt vertellen, duidelijk te maken? Regisseur Gregorio Graziosi heeft aan een dialoog van slechts enkele zinnen genoeg, zijn beelden spreken hun eigen bloemrijke en overtuigende taal.

Het verhaal van de film is eigenlijk geen verhaal, maar toont een dag(deel) uit het leven van een oude man. De luiken van zijn huis worden ’s ochtends opengeschoven, zijn dag begint. De man neemt een douche. Zijn huid oogt als perkament en is sterk verweerd. Stromend water, fraaie close ups. Dan zien we hem in een oude stoel zitten. Het is overduidelijk dat het leven voor hem nog slechts uit wachten bestaat, wachten op …. het einde. Een kennelijke verzorgster neemt op de achtergrond de telefoon op en vertelt aan familie? een verhaal hoe het thans met de oude man gaat. Ineens spreekt de man min of meer tegen de camera: sinds zijn vrouw een jaar geleden is overleden, heeft het leven voor hem geen zin meer. Hij kan niet meer slapen en wacht op een einde, maar weet niet wanneer dat komt. Hij mist zijn vrouw ontzettend.

Zijn verdriet, zijn eenzaamheid, zijn rouw komen in prachtige beelden tot ons. De belichting is subliem, het camerawerk uitstekend en de beeldcompositie is uiterst verzorgd.

Een verstild portret met een grote zeggingskracht. Klein, maar erg fijn!

Rob Veerman