Piepkuikens – Les oiseaux de passage (2015)


Regie: Olivier Ringer | 83 minuten | familie, drama | Acteurs: Clarisse Djuroski, Léa Warny, Alain Eloy, Myriem Akkhediou, Angelo Dello Spedale, Jeanne Dandoy, Camille Voglaire, Renaud Rutten, Marc Herman

Op basis van Olivier Ringers ‘Een weekje weg’ (‘À pas de loup’) konden we al concluderen dat de Belgische filmmaker een grote waarde hecht aan de zelfstandigheid van jonge kinderen. In deze ontroerende jeugdfilm bleef het door haar ouders verwaarloosde jonge meisje Cathy (een rol van Ringers eigen dochter Wynona) alleen achter in het buitenhuis van haar ouders. Gedurende een aantal dagen moet het meisje zich zien te redden en dat gaat haar boven verwachting prima af. In opvolger ‘Piepkuikens’ (‘Les oiseaux de passage’) gaat Ringer, samen met zijn broer Yves verder op de ingeslagen weg.

Cathy (Clarisse Djuroski) krijgt van haar alternatieve vader (Alain Eloy) voor haar tiende verjaardag een eendenei. Hij vertelt haar dat ze moet zorgen dat ze erbij is als het uitkomt, want het eerste levende wezen dat het eendje zal zien, zal hij beschouwen als zijn moeder. Maar onverwacht wordt Cathy’s beste vriendin Margaux (Léa Warny) die rol toebedeeld. Cathy wil niets liever dan haar vriendin gelukkig maken en haar het eendje schenken, maar Margaux’ ouders zien dit niet zitten. Ten eerste hebben ze er geen plek voor en ten tweede moet Margaux, die vanwege een ernstige spierziekte in een rolstoel zit, binnenkort verhuizen naar een instelling. Daar is al helemaal geen sprake van het houden van een eend als huisdier. Omdat de twee meiden tegen een muur van onbegrip aanlopen bij Margaux’ ouders en Cathy’s moeder (haar ouders zijn gescheiden), besluiten ze zelf maar voor een oplossing te zorgen.

De kracht van de jeugd en de liefde voor de natuur zijn twee terugkerende thema’s in Ringers films. Ook in ‘Piepkuikens’ heeft hij deze onderwerpen op een realistische manier verwerkt. Aanvankelijk stoor je je een beetje aan het chagrijnige hoofdpersonage, dat zo monotoon praat (althans: in de nagesynchroniseerde versie – origineel niet gezien), maar in haar relatie met Margaux toont Cathy wie ze werkelijk is, en realiseer je je dat ze gewoon een tiener is met de bijbehorende nukken en buien. De relatie tussen Margaux en Cathy vormt het kloppend hart van de film. De twee hebben alles voor elkaar over en houden onvoorwaardelijk van elkaar.

De fysieke beperkingen van Margaux zorgen er voor dat zij minder vrijheid heeft dan haar leeftijdsgenootjes, maar haar ouders doen daar nog flink wat scheppen bovenop door haar tegen alles en nog wat te beschermen. Ook Cathy’s moeder is overdreven bezorgd waar het haar dochter aangaat. Haar vader daarentegen probeert Cathy dapper op te voeden zoals hij denkt dat goed is; tekenend daarvoor is niet alleen zijn verjaardagscadeau voor Cathy (het bewuste eendenei) versus dat van Cathy’s moeder (een iPhone), maar ook de manier hoe hij met haar omgaat. Als hij tijd met haar doorbrengt, is hij er echt voor haar, in tegenstelling tot moeder, die zucht en steunt en vaak moppert dat ze druk is. Ook de manier waarop Cathy’s vader het avontuur van de twee jonge kinderen betracht, bewijst dat. In ‘Piepkuikens’ is de boodschap voor volwassenen daarom wat uitgesprokener dan die voor kinderen, heel verfrissend!

‘Piepkuikens’ is een bij vlagen spannende avonturenfilm. Er wordt rustig de tijd genomen om de personages te leren kennen. De schitterende muziek van Bruno Alexiu werkt sfeerverhogend. De nasynchronisatie stoort wel een beetje, maar de mooie beelden, het schattige eendje en de ontroerende vriendschap tussen Cathy en Margaux maken veel goed. Warme, dichterlijke film voor jong en oud!

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 april 2015
DVD-release: 11 mei 2016