Pijnstillers (2014)

Regie: Tessa Schram | 98 minuten | drama | Acteurs: Gijs Blom, Birgit Schuurman, Susan Radder, Massimo Pesik, Lara Leijs, Raymond Thiry, Tijn Docter, Anouar Ennali, Miryanna van Reeden, Genio de Groot, Marloes van den Heuvel, Barry Emond, Marcel Faber, Eva Poppink, Neil van der Hulst, Tygo Bussemakers, Eduard Jenicky, Gulzan Dossanova, Wigger Verschoor, Truus de Boer, Dorien Folkers, Arthur Rombouts, Hilbert Dijkstra, Harmen van der Steenhoven, Mike Cobben

‘Pijnstillers’, de zevende verfilming van een boek van Carry Slee, staat weer als een huis. En dat is, zelfs na de zes succesnummers ervoor, heus geen vanzelfsprekendheid. Naast de gebruikelijke jonge mensen vóór de camera bevinden zich er nu namelijk ook jonge mensen achter de camera. Dat moet wel spannend zijn geweest voor Shooting Star, het productiebedrijf achter de Carry Slee-films. De in 1988 geboren en in 2012 aan de Filmacademie afgestudeerde Tessa Schram, dochter van Dave Schram (die de laatste vijf Carry Slee films regisseerde) en Maria Peters (verantwoordelijk voor de regie van de eerste, ‘Afblijven’, 2006 en scenario van alle Carry Slee-films) kreeg de kans om haar regietalenten te laten zien en daarin slaagt ze heel behoorlijk.

Een strip lege pijnstillers. Als Casper (Gijs Blom, bekend van het fantastische ‘Jongens’) zijn tanden poetst, ligt deze stille getuige van onvermoed leed op de wastafel en hij gooit het weg, nog geen idee van het feit dat binnenkort zijn leven op zijn kop staat. En toch heeft hij dan al veel aan zijn hoofd: net auditie gedaan voor een plek in een jeugdorkest, iets dat hij, maar vooral zijn moeder graag wil, zelf wil hij liever componeren en nog altijd verliefd op Sofie (Lara Leijs), een meisje dat hem nauwelijks ziet staan. Wanneer Casper tot zijn grote vreugde is aangenomen bij het orkest, rent hij over straat, een brede grijns op zijn gezicht. Hij wil het zijn moeder Marit (Birgit Schuurman) vertellen, maar wanneer hij bij haar kantoor aankomt, is ze er niet. Volgens haar collega is ze in het Antoni van Leeuwenhoek. “Maar we kennen helemaal niemand met kanker,” antwoordt Casper verbouwereerd. Niets blijkt minder waar.

Voordat ze chemo krijgt, wordt Marit geopereerd. Casper is ongerust over haar ongezonde levensstijl, ze rookt, ze eet het liefst pizza of een vette hap, maar Marit drukt hem op het hart dat die steen in zijn lijf vervangen moet worden door ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gees (als kind verstond Casper altijd ‘steen in mijn lijf’). Het wordt hun lijfspreuk. Ondertussen maakt de manipulatieve Sofie misbruik van Caspers gevoelens voor haar. Hij moet dienen als surrogaatvriendje, zodat ze met haar échte vriendje, de Marokkaanse Said, kan blijven omgaan, zonder dat haar racistische vader (Kees Boot) haar daarover aan haar kop zeurt. In het orkest lukt het Casper maar niet om indruk te maken op dirigent Felix, typisch geval van een verkeerde start. Wél maakt hij indruk op de zingende Anouk (Susan Radder), die weet wat Casper doormaakt, omdat haar vader ook kanker heeft gehad. En over vaders gesproken: die heeft Casper dus niet. Althans, hij speelt geen rol in Caspers leven, hij weet niet eens wie het is, maar heeft altijd zijn moeder geloofd die zei dat zijn vader een zwerver is. Een appje van Sofie zet Casper aan het denken en dan blijkt zijn vader niet alleen geen zwerver, maar ook nog dichter bij is dan vermoed.

Met een ouder die kanker heeft, een altijd afwezige vader (Raymond Thiry) die zelfs als ie aanwezig is niet weet hoe snel hij ervan door moet gaan, twee knappe maar niet even aardige meisjes die om uiteenlopende redenen om zijn aandacht vragen, een niet al te makkelijke bijbaan en Caspers muzikale ambities is ‘Pijnstillers’ tjokvol. Die aandacht voor bijzaken gaat ten koste van waar het eigenlijk om draait: Caspers liefdevolle relatie met zijn moeder (goed neergezet door Birgit en Gijs, die een prettige chemie delen met elkaar) en zijn zoektocht naar en beginnende relatie met zijn vader Robert. Het is alsof Casper aanvoelt dat hij nog een ouder nodig heeft om op terug te vallen. Of Robert die functie kan en wil vervullen, blijft lang de vraag.

Toch was de film zonder die tienerromantiek een stuk zwaarder geweest. Hoewel het soms best slikken is, is ‘Pijnstillers’ minder heftig dan voorganger ‘Spijt’. Er zitten enkele fragmenten in waar Casper intens verdrietig is – mooi dat dat de ruimte krijgt – maar de blik op de toekomst overheerst. En wat de toekomst betreft: die van Tessa Schram en Gijs Blom kan vol vertrouwen tegemoet gezien worden.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 25 september 2014
DVD- en blu-ray-release: 9 januari 2015