Pin (1988)
Regie: Sandor Stern | 103 minuten | drama, horror, fantasie | Acteurs: David Hewlett, Cynthia Preston, Terry O’Quinn, Bronwen Mantel, John Pyper-Ferguson, Helene Udy, Patricia Collins
Cultklassiekers heb je in verschillende vormen. Zo kun je het oeuvre van Jess Franco cult noemen, omdat de erbarmelijke kwaliteit van zijn van de pot gerukte films inmiddels legendarisch zijn geworden. Ook Ed Wood en Uwe Boll zijn cult. ‘Pin’ wordt door sommige critici ook cult genoemd, maar dat is niet helemaal eerlijk. ‘Pin’ is vooral miskend. Dat een low budget film zonder bloed en bekende acteurs razend spannend kan zijn, is geen geheim maar wat regisseur Sandor Stern heeft klaargespeeld is briljant. Jammer dat maar weinig mensen zijn meesterwerk hebben gezien. Hopelijk komt daar snel verandering in, want ‘Pin’ verdient beter. Veel beter.
In ‘Pin’ leer je Leon en Ursula Linden kennen, twee aardige kindertjes die het niet gemakkelijk hebben. Broer en zus hebben in materieel opzicht niets te klagen, maar de kille, liefdeloze opvoeding van hun ouders geeft hen niet de steun en geborgenheid die ze nodig hebben. Tot overmaat van ramp verliezen de kinderen beide ouders bij een gruwelijk auto-ongeluk. De twee zijn op elkaar aangewezen. Terwijl Ursula verandert in een knappe jonge vrouw waar de jongens voor in de rij staan, transformeert Leon in een teruggetrokken man met enkele morbide trekjes. De zoon van Dr. Linden vereenzaamt en sluit vriendschap met de medische pop Pin. Z’n zus ziet het met lede ogen aan, maar laat haar broer maar in zijn waarde. Als Leon zelfs in zijn tienerjaren optrekt met de levenloze pop, begint ze zich zorgen te maken. En terecht…
Gemakshalve wordt ‘Pin’ onder het horrorgenre geschaard, terwijl de film zo veel meer is. Er zit ook een flinke portie drama in deze productie. Het is duidelijk dat er iets niet klopt aan Leon (voortreffelijk vertolkt door David Hewlett), maar toch koester je sympathie voor hem. De jongen is sympathiek en beschaafd, terwijl er duidelijk een steekje los zit. Dat de bom uiteindelijk barst, is een kwestie van tijd maar de manier waarop regisseur Stern de spanning opvoert is subliem. De sfeer is drukkend, terwijl er in feite weinig gebeurt. Het goede spel van de cast en het sfeervolle camerawerk zorgen voor een ongemakkelijke ambiance. Er is geen relativerende humor, maar ook geen goedkoop effectbejag.
In de kern is ‘Pin’ een psychologisch drama over een contactgestoorde eenling die wanhopig probeert uit zijn isolement te komen. Met dramatische gevolgen. Ondanks het licht gedateerde uiterlijk is deze Canadese film een aanrader voor iedereen die wel eens wat anders wil zien. Verwacht geen slechte rip off van de ‘Child’s Play’ franchise, maar een film in de stijl van het eveneens zo sublieme ‘May’.
Frank v.d. Ven