Pink Narcissus (1971)

Regie: James Bidgood | 71 minuten | drama | Acteurs: Bobby Kendall, Don Brooks, Charles Ludlam

Film is kunst. Dat is iets dat veel mensen lijken te vergeten. Veel mensen zien film alleen als entertainment. Voor deze mensen is ‘Pink Narcissus’ geen aanrader.

‘Pink Narcissus’ is meer kunst dan film. Een plot ontbreekt en dialogen zijn afwezig. Het betreft slechts een verzameling droombeelden van model/acteur Bobby Kendall, de narcis uit de titel, want oh, wat vindt hij zichzelf beeldschoon. Hij heeft een rijke fantasie. Bobby ziet zichzelf graag in het middelpunt van de belangstelling staan, zo blijkt uit zijn homo-erotische dromen, waarin hij van een Spaanse matador net zo makkelijk in een Romeinse slaaf verandert. Dit levert kleurrijke beelden op, soms wazig, soms scherp, maar eigenlijk van doorlopend goede cinematografische kwaliteit. Het is overduidelijk dat regisseur James Bidgood zijn carrière begon als fotograaf, want de scènes zijn vaak van een overdonderende schoonheid. Het overgrote deel van de film is opgenomen in het kleine appartement van Bidgood, maar daar is weinig van terug te vinden, er is slim gebruik gemaakt van allerlei kitscherige objecten, camerastandpunten, beeldvervormingen en andere kunstgrepen, waardoor de kijker amper weet waar Bobby zich bevindt.

De film zag het levenslicht in 1971. ‘Pink Narcissus’ is in een periode van zeven (!) jaar opgenomen en geproduceerd in het in New York gelegen appartement van James Bidgood zelf. Elk stukje van het appartement werd ten volste benut. Bidgood stond niet achter de release en daarom schrapte hij zijn naam van de credits. Het geduld van de geldschieters en de produktiemaatschappij was echter op en de film werd zonder inbreng van Bidgood gemonteerd. Zelfs Bobby Kendall stapte op, omdat hij de toestand niet meer aan kon. Bidgood heeft zelfs stand-ins gebruikt, maar dat is, gelukkig, nergens te zien. Lange tijd dacht men dat Andy Warhol achter de camera had gestaan, en pas in 1984 werd vastgesteld dat Bidgood de regisseur was. Deze had zich helemaal niet hoeven schamen voor zijn werk, want grote namen als Pierre et Gilles en David LaChapelle zijn geïnspireerd door de film. Ook een bekende filmmaker als Pedro Almodóvar is overduidelijk geprikkeld door de beelden die ‘Pink Narcissus’ laat zien, bijvoorbeeld te zien in het gebruik van de felle kleuren.

Toch zou het interessant zijn om te zien wat Bidgood van de film gemaakt zou hebben als hij meer tijd en geld had gehad. Een film als ‘Pink Narcissus’ is heel persoonlijk, en het is onmogelijk om beelden die in andermans hoofd zitten te visualiseren.

De boodschap die Bidgood wilde brengen met de film komt overigens wel over. Hij wilde de mogelijkheid scheppen om op dezelfde manier naar mannen te kijken als men in de jaren zestig naar vrouwen keek. Bidgood streefde geen verandering na, maar heeft dit desondanks toch op zijn geweten, gezien het feit dat zijn film voor een geheel nieuwe stroming in de kunst heeft gezorgd.

Monica Meijer