Please Baby Please (2022)
Regie: Amanda Kramer | 95 minuten | drama, musical | Acteurs: Andrea Riseborough, Harry Melling, Karl Glusman, Ryan Simpkins, Cole Escola, Demi Moore, Jaz Sinclair, Alisa Torres, Karim Saleh, Jake Choi, Matt D’Elia, Jake Sidney Cohen, Yedoye Travis, Marquis Rodriguez, Dana Ashbrook, Mary Lynn Rajskub, Ashley Cinq-Mars
Even waan je je in een alternatieve remake van ‘West Side Story’ als Amanda Kramers ‘Please Baby Please’ van start gaat, maar die illusie laat je al snel varen als de eerste knuppelslagen neerkomen op een paar onschuldige voorbijgangers. De gangsters onderbreken hun moordpartij – de slachtoffers zijn overigens inmiddels al dood (“dead as the doe in Bambi”) – omdat de leider van het groepje merkt dat er getuigen zijn. Het zijn de pas getrouwde Suze en Arthur (Andrea Riseborough en Harry Melling), die in shock toekijken naar het misdrijf dat zich in een neonverlicht steegje voor hun appartementencomplex plaatsvindt.
Of het de shock is of iets anders, maar op de vraag waar het stel woont geeft Suze antwoord. Éérlijk antwoord. Arthur kijkt haar ontzet aan, maar de verschillende manieren waarop de twee met deze traumatische gebeurtenis omgaan, krijgt hiermee al het startsein. Een dag later, in het gezelschap van vrienden, ventileren ze hun kijk op de situatie. Suze geeft aan dat ze graag iemand eens zou slaan (niet iemands hersens inslaan, maar toch…), maar Arthur blijkt te weigeren te vechten. Dit wordt door hun vrienden bevestigd: Arthur wil niet voldoen aan de conventies van het man zijn, alleen omdat hij een man is.
Dat de (seksuele) fantasie van beide echtelieden op hol slaat, gevoed door paniek, angst, maar stiekem ook fascinatie voor de gang of Brando’s, zoals Suze deze Young Gents noemt (ze refereert hiermee aan Brando’s vertolking van Stanley Kowalski in ‘A Streetcar Named Desire’, inderdaad naar eigen zeggen één van de inspiratiebronnen van Amanda Kramer), wordt in de volgende scènes duidelijk. Arthur en Suze leren elkaar en zichzelf beter kennen, al gaat dat met horten en stoten. Terwijl Arthur de vuilnis buiten zet en gebiologeerd staart naar een op de crime scene achtergebleven visitekaartje van de nachtclub waar de Young Gents vertoeven, helpt Suze haar bovenbuurvrouw van 10F, die aanvankelijk alleen vanaf haar middel naar beneden gefilmd wordt en wiens stem menigeen bekend zal voorkomen. Haar apartement is blauwverlicht, in tegenstelling tot het groen/bruine van Suze en Arthur.
Amanda Kramer is een eigenzinnige filmmaker die eerder naam maakte als underground muzikante en platenlabeleigenaar. Via het maken van videoclips rolde ze de filmwereld in, hoewel haar eerste grote liefde het theater was. Haar grootste drijfveer is het doorbreken van regels in films. Dat lukt haar zeker met ‘Please Baby Please’, dat de 51ste editie van het IFFR opende. Het IFFR wijdde zelfs een Focus-programma aan de Amerikaanse.
‘Please Baby Please’ is geen crowdpleaser, daarvoor is ie te campy. De film krijgt geen echte aansluiting met de kijker omdat elke situatie te geënsceneerd aanvoelt. Continu is de cast er zich van bewust dat ze aan het acteren zijn. Het ontbreken van een echte verhaallijn draagt er verder aan bij dat het publiek misschien wel geniet van de visuele pracht en het op zich knappe acteerwerk, maar zich niet betrokken voelt bij de personages en gebeurtenissen.
De toon is wel consistent en de aandacht voor de details (neem alleen al de bijzondere oogmake-up, de felgekleurde prullenbakken en afvalzakken) mag geprezen worden. Amanda Kramer is erin geslaagd een vrij unieke, bizarre wereld te scheppen, als buurtplaneet van die van John Waters, Ken Russell en een tikje David Lynch. Kramer verpakt interessante ideeën over wat het betekent om een man of vrouw te zijn en over het huwelijk (in de jaren 50) in een visueel overdonderend uniek geheel dat zeker niet voor iedereen is weggelegd, maar wat je ook niet snel zult vergeten.
Monica Meijer
Waardering: 3
Speciale vertoning: IFFR 2023
VOD-release: 31 maart 2023 (Mubi)