Pluisje: Durf te vliegen – PLOEY – You Never Fly Alone (2018)

Recensie Pluisje CinemagazineRegie: Árni Ásgeirsson | 80 minuten | animatie, avontuur | Nederlandse stemmencast: Manou Jue Cardoso, Teddy Ortanca, Tygo Gernandt, Klaas van Kruistum, Martijn Fischer, Kristel Verbeke

Op IJsland zijn ze gek op de goudplevier. Het trekvogeltje wordt gezien als de brenger van het voorjaar. Niet zo vreemd dus dat regisseur Árni Ásgeirsson en scenarioschrijver Fridrik Erlingsson – bekend van de de allereerste IJslandse CG-animatiefilm ‘Thor: De legende van Walhalla’ uit 2011 – voor uitgerekend dat beestje kozen als hoofdrolspeler in hun nieuwe animatiefilm. De diversiteit in flora en fauna op IJsland is beperkt; het grillige landschap en dito klimaat – en daarmee samenhangend het beperkte voedselaanbod – heeft als gevolg dat er maar weinig diersoorten kunnen aarden. Ásgeirsson en Erlingsson lieten die paar dieren die er wél leven allemaal opdraven in ‘Pluisje: Durf te vliegen’ (2018). Dat de natuur bikkelhard kan zijn, wordt direct in de openingsminuten duidelijk. De zwerm plevieren komt aangevlogen na een winterverblijf in warmere oorden, maar moet meteen op zijn hoede zijn omdat de gevaarlijke giervalk Shadow zijn kans op een lekker hapje ruikt. En dat IJslanders geen teergevoelige types zijn, zien we ook direct: want de roofvogel krijgt daadwerkelijk een vogel te pakken. Raakt je kind snel van slag, dan is ‘Pluisje’ wellicht niet zo geschikt.

Eenmaal aan land maken de vogels nesten en leggen ze eieren. Uit één van die eieren wordt Pluisje geboren. Hij groeit op als een vrolijk vogeltje, dat samen met zijn beste vriendinnetje Ploveria de grootste lol maakt. Maar dan wordt het tijd voor het échte werk: de kleine vogeltjes krijgen vliegles. Pluisje aarzelt; eigenlijk durft hij niet goed. Ook al zegt Ploveria dat het niet moeilijk is. Als hij dan toch springt, vliegt Shadow hem aan. Pluisje wordt gered, maar zijn vader overleeft de strijd jammer genoeg niet. Niet alleen voelt Pluisje zich enorm schuldig, hij durft nu al helemaal niet meer te vliegen! Maar als hij met zijn moeder en Ploveria mee wil naar het zuiden, om de koude IJslandse winter te ontvluchten, zal hij wel moeten. Als Pluisje nog een keer gaat oefenen, wordt hij gevangen door een kat uit het nabijgelegen dorpje. De plevieren denken dat hij die aanval niet overleefd heeft en vertrekken. Voor Pluisje zit er niets anders op dan in zijn eentje de bittere kou zien te overleven. Daarvoor moet hij op zoek naar Paradise Valley, een verborgen plek waar standvogels en andere thuisblijvers naartoe gaan. Maar de weg daarheen is niet zonder gevaren. Gelukkig maakt het dappere vogeltje onderweg nieuwe vrienden die hem helpen bij zijn reis.

Onder die nieuwe vrienden zijn nogal wat slungelige buitenbeentjes; een enorme sneeuwhoen die Giron heet en een onnozele noordse stern. Figuren met een hoog irritatiegehalte. De personages zijn sowieso niet het sterkste punt aan ‘Pluisje’; in feite is de bad guy, Shadow, nog het meest interessante karakter. Pluisje is weliswaar lief, maar ook een beetje saai en kleurloos. Met het oog op het jonge publiek waarvoor deze film gemaakt is, kent ‘Pluisje’ een vrij realistische schets van de vaak bikkelharde strijd om leven en dood in de natuur. De vraag is of gevoelige kinderzieltjes dat wel aankunnen (al zijn in menig Disney-film uiteraard ook de nodige geliefde personages gesneuveld). Daar staat tegenover dat de film, met deze realistische insteek, een zekere educatieve waarde heeft. Het verhaaltje zelf is vooral functioneel. Grote kracht van deze film is de setting in het mysterieuze IJsland, in al zijn meedogenloze en onherbergzame schoonheid. Men deed er flink wat tijd over om deze film te maken, iets dat we vooral terugzien in de uitwerking van de natuurpracht en in de details (de texturen in de vacht of vleugels van de dieren bijvoorbeeld). De figuurtjes zelf zien er daardoor in close-up beter uit dan in een wide shot.

‘Pluisje: Durf te vliegen’ is een animatiefilm die recht voor zijn raap vertelt hoe het er in de natuur aan toegaat. Waar het in de gemiddelde kinderfilm meestal goed afloopt, is dat hier niet zo vanzelfsprekend. Het verhaaltje is niet al te origineel, maar er valt voor de jeugdige kijkers wel een educatieve boodschap uit te halen. Voor de volwassenen die over de schouder van hun kroost meekijken heeft ‘Pluisje’ niks extra’s te bieden, want humor is amper aanwezig en die paar grapjes die wel voorbijkomen zijn al van een even rechttoe-rechtaan gehalte als de rest van de film. Dus zit er niks anders op dan je te vergapen aan dat fantastisch ruige IJslandse landschap. Want reclame voor het Noord-Europese eiland is deze film absoluut.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 12 juli 2018