Pocahontas II: Journey to a New World (1998)

Regie: Tom Ellery, Bradley Raymond | 73 minuten | animatie, avontuur, familie | Originele stemmencast: Irene Bedard, Jim Cummings, Donal Gibson, Finola Hughes, Linda Hunt, Russell Means, David Ogden Stiers, Jean Stapleton, Billy Zane, Jeff Bennett, Brad Garrett, Rob Paulsen, Gregg Rainwater, William Morgan Sheppard, Kath Soucie, Russell Werkman, April Winchell

Een vervolg op een bioscoopfilm van Disney – pretentieus genoeg altijd aangeduid met de term “klassieker” – is meestal minderwaardig direct-naar-video spul, dat soms nog wel leuk is voor de kids maar toch in praktisch elk opzicht onderdoet voor het origineel. Dit geldt niet voor ‘Pocahontas II – Journey to a New World’, dat de tamelijk politiek-correcte maar goed bedoelde eerste ‘Pocahontas’ opvolgt. De film is (nog) minder avontuurlijk dan deel 1 en ontbeert echte spanning, maar verder doet de film best een hoop goed.

Ook ‘Pocahontas II’ is geen goede film te noemen, maar een hoop gebreken uit de eerste film zijn in deze film tenminste niet of nauwelijks aanwezig. Zo zijn de liedjes wellicht niet zo memorabel dat je ze dagen na de film nog in je hoofd hebt, maar ze zijn tenminste vaak energiek en melodieus, waar er in deel 1 soms ingewikkelde en rommelige samenzang werd ingezet en de deuntjes vaak tam waren, met als een van de weinige uitzonderingen de top 40 hit “Colors of the Wind”. De animatie heeft deze keer misschien minder geïnspireerd kleurgebruik, maar de gezichten van de personages zijn gedetailleerder vormgegeven en de achtergronden lijken ook meer diepte te hebben. De verschillende overzichten van Londen zijn vaak prachtig en het moment dat Pocahontas voor het eerst aankomt in de Engelse hoofdstad en alles onder een dikke laag sneeuw gehuld is, is bijna magisch.

Vervolgens zit er dit keer meer en beter werkende humor in de film. Hoogstaand is het niet, maar effectief wel. Een droge blik van de zwijgzame Indiaanse lijfwacht van Pocahontas en de capriolen van het door thee geobsedeerde dametje mevrouw Jenkins zorgen al voor meer vrolijkheid dan de eerste ‘Pocahontas’ in zijn geheel.

Interessant genoeg hoefde er voor dit vervolg geen volkomen nieuw en krankzinnig verhaal uit een of andere duim te worden gezogen. Het historische verhaal over Pocahontas was aan het einde van de vorige film namelijk nog helemaal niet uitverteld. Misschien ook dat de film daardoor wat natuurlijker overkomt dan het gemiddelde vervolg. Dat is niet te zeggen dat er niet aardig wat duimen aan te pas zijn gekomen bij het zo aantrekkelijk en oncontroversieel mogelijk maken van dit multiculturele liefdesverhaaltje (in werkelijkheid bleef Pocahontas bijvoorbeeld niet zo trouw aan haar roots als hier en bekeerde zich zelfs tot het Christendom), maar het doet weinig afbreuk aan de filmervaring en de romance op zich. Hoogstens wordt het hierdoor wat al te braaf en voorspelbaar.

Het is jammer dat er weinig werkelijke spanning en avontuur in de film voorkomt, en dat er vooral over mogelijke actie gesproken wordt (het stoppen van de armada en voorkomen van een oorlog). Natuurlijk kan innerlijke strijd ook interessant zijn, en het is op zich te prijzen dat Disney zich hieraan wil wagen, maar het levert iets te weinig innemende of dramatische karaktermomenten op.

‘Pocahontas II’ is niet direct een film om laaiend enthousiast van te worden maar het is geen onaardig tijdverdrijf. Wie de historische onjuistheden voor lief kan nemen – de kids zal het weinig uitmaken, bijvoorbeeld – kan nog aardig wat van waarde in dit Disneyvervolg vinden.

Bart Rietvink

‘Pocahontas II: Journey to a New World’ verschijnt woensdag 30 mei 2012 op blu-ray, nu voor het eerst in high-definition.