Poison Ivy: The Secret Society (2008)

Regie: Jason Hreno | 91 minuten | drama, fantasie, thriller | Acteurs: Miriam McDonald, Shawna Waldron, Ryan Kennedy, Crystal Lowe, Andrea Whitburn, Greg Evigan, Catherine Hicks, Brendan Penny, Agam Darshi, Shaina Tianne Unger, Bridie Lunde, Michaela Mann, Blake Mawson, Janet Bailey, Lindsay Maxwell

Stel, je bent een onschuldige boerentrien. Je wilt jezelf bewaren voor je toekomstige echtgenoot, maar als kersverse student hang je in de touwen met de eerste de beste knul die een kofferset voor je koopt. Als hij je vervolgens dumpt ben je onaangenaam verrast. Je ziet ook niet aankomen dat die Ivies eigenlijk een stel psychopaten zijn. Okay, je kamergenote heeft je weliswaar verteld dat je voorgangster haar lidmaatschap met de dood heeft moeten bekopen, maar hoe gevaarlijk kan zo’n geheim genootschap nou zijn? Als de Ivies opeens opvallend aardig tegen je doen, laat je jezelf dan ook zonder bedenkingen inlijven. De voordelen zijn tenslotte legio: ze handelen je bankzaken voor je af en je krijgt bovendien een leuk gepimpt mobieltje cadeau.

Daisy is een zeldzaam naïeve eerstejaars. Niet dat dat ter zake doet. Wat wel ter zake doet, is dat ze jong en blond is en voor een preutse meid opvallend vaak uit de kleren gaat. Net als haar Ivy-vriendinnen overigens. Als tamme gesimuleerde seks op synthesizerklanken je ding is, dan zit je goed met ‘Poison Ivy IV: The Secret Society’. Zo niet, dan is er geen enkele reden om 91 minuten van je leven aan dit prul te verspillen. ‘Poison Ivy I’ en ‘II’ waren ook al geen cinematografische hoogstandjes, maar deze films werden nog enigszins gered door de aanwezigheid van Drew Barrymore en Alyssa Milano, actrices die op dat moment in hun rebelse fase zaten en wilden bewijzen dat ze de kinderrollen ontgroeid waren. ‘Poison Ivy IV’ moet het doen met Miriam McDonald en Shawna Waldron. Wie? Juist, daar heb je het al. Veel valt er over deze dames overigens niet te zeggen, behalve dan dat ze blijkbaar geld nodig hadden.

‘Poison Ivy IV’ gaat op alle punten mank. De dialogen zijn ridicuul, het acteerwerk is beroerd en de plot laat zich van begin tot eind voorspellen. Daarom ga je op andere dingen letten. De inrichting van de studentenkamers. De slecht uitgevallen borstvergroting van een van de bijrolactrices. De talloze onwaarschijnlijkheden in het verhaal. Een mobieltje dat na een plons in een zwembad nog perfect functioneert? Een geheim genootschap waarvan iedereen het bestaan lijkt te kennen? Ook constateer je dat je personages die Azalea heten niet serieus kunt nemen. Die arme Shawna Waldron zal er ook wel van gebaald hebben: “Dat meen je niet, heet ik zó??” Maar ja, de schrijvers vonden het blijkbaar een goed idee, net zoals New Line Home Entertainment het een goed idee vond om een vierde Poison Ivy-film te maken. Tijd om deze woekeraar terug te snoeien.

Paula Koopmans