Poker Face (2022)

Regie: Russell Crowe | 89 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Russell Crowe, Liam Hemsworth, RZA, Aden Young, Steve Bastoni, Daniel MacPherson, Brooke Satchwell, Paul Tassone, Matt Nable, Benedict Hardie, Molly Grace, Elsa Pataky, Jack Thompson, Jacqueline McKenzie, Zara Zoe, Lynn Gilmartin

Het is voor veel gelauwerde acteurs een leuke manier om zich verder in hun vak te verdiepen, als ze ook eens plaatsnemen op de regisseursstoel. De ene acteur gaat het regisseren beter af dan de ander. Ben Affleck is volgens velen zelfs beter áchter de camera dan ervoor en dat geldt eveneens voor Jordan Peele en Jon Favreau. Ook Clint Eastwood, Robert Redford, George Clooney, Jodie Foster, Warren Beatty en vele anderen bouwden een niet onverdienstelijk cv op naast hun acteerwerk. Recentelijk waagden ook Bradley Cooper (‘A Star is Born’, 2018), Regina King (‘One Night in Miami’, 2020) en Olivia Wilde (‘Don’t Worry Darling’, 2022) op beloftevolle wijze de sprong. Dat regisseren toch echt een vak apart is dat je niet ‘zomaar’ even doet, bewezen onder anderen Eddie Murphy en Nicolas Cage met respectievelijk ‘Harlem Nights’ (1989) en ‘Sonny’ (2002). Voor beiden bleef het bij die ene poging. Russell Crowe deed in 2014 voor het eerst een poging zijn horizon te verbreden, in dat jaar regisseerde hij ‘The Water Diviner’, een historisch oorlogsdrama dat op zich een aardig uitgangspunt had, maar door zijn onevenwichtige aanpak niet de parel werd die de Australische acteur voor ogen had. Als gevolg stond de ambitie om te regisseren op een laag pitje.

Maar het bloed van de Oscarwinnaar kruipt nog steeds waar het niet gaan kan en dus lanceerde Crowe in 2022 ‘Poker Face’, een film waarin hij niet alleen de hoofdrol speelt en op de regisseursstoel zit, maar tevens verantwoordelijk is voor het script (naar een verhaal van Stephen M. Coates) én te horen is op de soundtrack. De film moet dus wel een ‘big deal’ zijn voor Crowe. Op basis van de titel, de poster en de trailer verwacht je dat dit een pokerfilm is à la ‘Rounders’ (1998), maar niets blijkt minder waar. ‘Poker Face’ is een onevenwichtig allegaartje aan genres dat onhandig aan elkaar geplakt is.

De film begint met een in warm Australisch licht badende flashback op de jonge jaren van een vijftal vrienden, die zich met een spelletje poker overal uit weten te spelen. Het spel en de risico’s die erbij horen is wat de jongens bindt. Tot zover kunnen we als kijker nog volgen waar Crowe heen wil. Maar als de film daadwerkelijk van start gaat, met een sprong van zo’n veertig jaar vooruit in de tijd, raken we de draad al snel kwijt. Wat we ontdekken is dat Jake (Crowe) met zijn pokerkunsten een fortuin heeft verdiend, door samen met zijn beste vriend Drew (RZA) online pokersoftware door te ontwikkelen tot geavanceerde beveiligingsprogramma’s die ze vervolgens aan overheden verkochten die hun inwoners wilden bespioneren. Maar dan krijgt hij slecht nieuws van zijn arts. Die onheilstijding dwingt hem zijn leven te overzien, lessen te trekken en met zichzelf in het reine te komen. Na een niet nader uitgelegd bezoek aan een oude sjamaan (een scène die als enige doel lijkt te hebben om de Australische acteerlegende Jack Thompson te laten opdraven) besluit Jake zijn oude vrienden uit te nodigen voor een allerlaatste lucratieve spelletje poker in zijn luxe afgelegen landhuis. Op Drew na dragen al zijn gasten een geheim met zich mee waarmee Jake hen wel confronteren: Paul (Steve Bastoni) is een geslaagd politicus, maar zo corrupt als de pest, bestsellerauteur Alex (Aden Young) doet het met Jakes echtgenote (Brooke Satchwell) en de verslaafde Michael (Liam Hemsworth) heeft plannen om een einde aan zijn leven te maken. Ook advocaat Sam (Daniel MacPherson) schuift aan tafel aan.

Voor we op dit punt zijn aanbeland, is de helft van de speeltijd van de film al verstreken. Nu duurt ‘Poker Face’ nog geen anderhalf uur, dus dan hebben we het over ‘slechts’ veertig minuten, maar Crowe laat de kijker lange tijd compleet in het ongewisse. Wat in het eerste half uur kijken we voornamelijk naar Crowe die voor zich uit zit te staren in zijn weelderige, maar levenloze villa’s, intussen interne monologen met zichzelf houdend waarin hij een reeks quasifilosofische levenswijsheden over spijt en boetedoening mompelt. Een inhoudsloos onderonsje met dochter Rebecca (Molly Grace) maakt ons niet veel wijzer, behalve dan dat Jake nog steeds verdriet heeft van het overlijden van zijn eerste vrouw. Maar daar wordt vervolgens niets mee gedaan. Waarom hij zijn dochter en tweede echtgenote niet vertelt dat hij ernstig ziek is, wordt evenmin duidelijk. In plaats daarvan schakelen we naar de vrienden die voor het pokerpotje zijn uitgenodigd. De personages worden amper uitgewerkt en zijn in feite niets meer dan hun vergrijp. Wat Jake precies voor bedoelingen heeft met het potje poker waarbij zo veel op het spel staat, behalve hen confronteren met hun geheimen, is een groot raadsel. En net wanneer we denken antwoorden te krijgen op onze vragen, komt Crowe met een duveltje uit een doosje: een drietal criminelen onder leiding van een oude bekende (een op het lachwekkende af overacterende Paul Tassone, bij wie het schuim op de mond staat van het schmieren) heeft het gemunt op Jakes kunstschatten en probeert in te breken.

‘Poker Face’ is één brok ergernissen – neem alleen al de miscasting van Liam Hemsworth als jeugdvriend van Russell Crowe (de twee schelen 26 jaar!) en ook de aanwezigheid van de Amerikaanse rapper RZA in deze Australische film is merkwaardig – maar gelukkig zijn er ook positieve punten te benoemen. Russell Crowe is een acteur waarnaar je wel moet kijken en luisteren. Hij heeft een bepaalde uitstraling waarmee hij onze aandacht afdwingt, zelfs als hij eigenlijk niets te vertellen heeft. Zeker naast de andere acteurs in deze film, heeft hij een zekere autoriteit. Daarom is het jammer dat het personage Jake ons maar weinig aanspreekt. Verder ziet deze film, net als Crowes eersteling ‘The Water Diviner’, eruit om door een ringetje te halen. De exorbitante rijkdom, de luxe auto’s; dankzij cinematograaf Aaron McLisky spat de exclusiviteit ervan af. Maar tegelijkertijd kijken we daar ook doorheen om de leegte te zien. En dat is in feite de boodschap die Crowe wil uitdragen en die barstensvol potentieel zit: er zijn zaken die je zelfs met al het geld van de wereld niet kunt kopen.

Maar waarom verpakte hij die boodschap in vredesnaam in een script dat zoveel genres tegelijk wil zijn, maar tegelijkertijd geen enkele voorwaarde volledig weet waar te maken. Voor een pokerfilm wordt er te weinig in gepokerd, voor een thriller is er te weinig spanning, voor een heistfilm wordt de roof te lachwekkend uitgevoerd en voor een retrospectief op het leven of oude vriendschappen wordt de aandacht te veel afgeleid door allerlei randzaken. Crowe probeert van niets iets te maken, maar faalt. De grootste fout die hier gemaakt wordt is dat we niet geven om geen enkele van deze personages, ze komen niet tot leven. De onderlinge band tussen de vrienden voelen we in de proloog, als ze nog jongetjes zijn, nog wel, maar is daarna compleet verdwenen. Daardoor valt de eindafrekening, die ons in het hart zou moeten raken, volledig dood. Beste Russell Crowe, als acteur ben je een topper, maar laat het regisseren en zeker het schrijven voortaan maar over aan mensen die er verstand van hebben!

Patricia Smagge

Waardering: 2

Bioscooprelease: 5 januari 2023