Porselein – Porcelain (2019)
Regie: Jenneke Boeijink | 96 minuten | drama | Acteurs: Tom Vermeir, Laura de Boer, Neathan van der Gronden, Teresa Saponangelo, Mattijn Hartemink, Peggy Vrijens, Johan Heldenbergh, Rafi Albers, Han Kerckhoffs, Romana Vrede, Kristen Denkers, Gene Bervoets, Flor Decleir, Joris Smit, Bert Luppes, Celion Kerk, Sijtze van der Meer, Maria Ciuffreda, Yvonne Schaap
‘Porselein’, de eerste speelfilm van Jenneke Boeijink, heeft een interessant uitgangspunt: de Nederlandse samenleving zoals die zich de laatste decennia ontwikkelt, met goede banen voor beide echtgenoten, en het ‘je ne sais quoi’ dat materiële welvaart in wezen niets toevoegt aan bindend geluk. De makers creëren een onbestemde sfeer, met een jongetje dat een drone bestuurt vanuit een Rotterdamse wolkenkrabber en een soundtrack die erger voorspelt.
We leren aan de hand van achtereenvolgende scènes wie wie is, wat voert in de richting van een film als ‘Carnage’. De filmposter laat weinig aan het toeval over. Polanskiaans raakt het dagelijks leven van een gezin doorsijpelt met onheil, al blijft het binnen Hollandse proporties. Pa Paul (Vermeir) moet naar zijn werk aan de Zuidas; het feit dat de zevenjarige Thomas (Van der Gronden) een klasgenootje een flink aantal hechtingen heeft bezorgd, is een aandachtspunt voor later.
Paul neemt het bij de psycholoog op voor zijn zoon, draaiend op de stoel. Zo erg moet het beeld van de koele zakenman ook weer niet worden aangezet, of we moeten een interessante psychologie van de vader-zoonrelatie detecteren. Moeder Anna (De Boer) – universitair docente, lijkt een warmere persoonlijkheid, maar vertoond vermijdgedrag en komt niet verder dan een voorstel met z’n allen te gaan lasergunnen.
Er moet snel iemand doodgaan, zegt de cynische filmkijker, maar het tempo is te landerig voor dramatische dreiging – ook als er plots iets gebeurd met Thomas (epilepsie?), wat beide echtelieden uit elkaar drijft. Een spiegel moet de film ons blijkbaar voorhouden, een Nederlands trekje waarvoor een filmcommissie al snel meer oog heeft dan het hooggeëerd publiek.
Gezegd kan worden dat De Boer en Vermeir hun best doen in de respectievelijke ouderrollen; we kennen deze mensen echter niet goed genoeg om iets voor ze te voelen; elke emotie wordt gesmoord in de handeling, veroorzaakt door een macho die zijn onvermogen omzet in agressie, alsmede in de montage. Dan had je dieper moeten graven in de karakters, om te laten zien waarom deze mensen ooit voor elkaar hebben gekozen. Tot een bevredigende afwikkeling komt het niet.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 2
Bioscooprelease: 12 maart 2020