Premutos – Premutos – Der gefallene Engel (1999)
Regie: Olaf Ittenbach | 106 minuten | horror, komedie | Acteurs: Fidelis Atuma, Heiko Bender, Anke Fabre, Ingid Fischer, Ronald Fuhrmann, Susanne Grüter, Olaf Ittenbach, Heike Münstermann, Christopher Stacey, André Stryi, Ella Wellmann
De bekendste gevallen engel in de gangbare mythologie is Lucifer, de aartsvijand van God en heer van de onderwereld. Het gebruik van de naam Lucifer als omschrijving of naam van de duivel heeft ook in de literatuur (denk bijvoorbeeld aan Goethe’s Faust, Paradise Lost van John Milton of De goddelijke komedie van Dante Alighieri) navolging gekregen. In ‘Premutos. Der gefallene Engel’ geeft de Duitse horrorregisseur Olaf Ittenbach een geheel eigen draai aan de in de filmwereld al vaak aangesneden thematiek rond demonen en gevallen engelen. Hij introduceert namelijk Premutos, de eerste der gevallen engelen die nog ver voor Lucifer zijn eerste schreden op het pad der duisternis zette. Nadat we eerst worden getrakteerd op een middeleeuws gruwelkabinet en vervolgens zien hoe een boer ten tijde van de Tweede Wereldoorlog probeert om de kracht van Premutos te gebruiken om zijn overleden vrouw tot leven te wekken, schakelt het verhaal vervolgens over naar de moderne tijd. Kort nadat Mathias het boek van Premutos en een mysterieus geel drankje vindt, brandt de moderne hel op aarde dan ook los.
Hoewel ‘Premutos’ aanvankelijk de gedaante lijkt aan te nemen van een bloedserieuze, occulte horrorfilm, blijkt het verhaal rondom de gevallen engel Premutos vooral een premisse te zijn voor een uitbundig splatterfeest. Waar de film qua atmosfeer, setting en spanningsopbouw aanvankelijk neigt naar een prent als ‘The Evil Dead’, vertoont ‘Premutos’ in een later stadium meer overeenkomsten met de films van George A. Romero of Peter Jacksons bloederige werkstukje ‘Braindead’. Het verhaal vliegt ergens halverwege uit het raam en maakt uiteindelijk plaats voor een invasie van mensenetende zombies die uiteindelijk ontaardt in een bodycount die zijn weerga amper kent. Sterker, horrorfans zijn het er nog steeds niet over eens of ‘Braindead’ of juist ‘Premutos’ nu garant staat voor de grootste en meest plastische massaslachting in de filmgeschiedenis. Net als in ‘Braindead’ zijn het overigens vooral zombies die ten prooi vallen aan de niet bepaald zachtzinnige bestrijdingsmethoden van onze koene hoofdrolspelers. Evenals ‘Braindead’ is ‘Premutos’ overduidelijk geen film die zich overdreven serieus neemt en valt er zeker in het tweede deel van dit vermakelijke bloedspel altijd wel een humoristische ondertoon te bespeuren. Daarmee wijkt ‘Premutos’ behoorlijk af van de stijl die Ittenbach demonstreert in een werk als ‘The Burning Moon’, toch een veel grimmigere en een behoorlijk sinistere film. Als je van films als ‘Braindead’ of ‘Re-Animator’ houdt, is ook ‘Premutos. Der gefallene Engel’ zeker je ding. Mensen die het niet zo hebben op rivieren van bloed, exploderende hoofden, bloeddorstige zombies en uitpuilende ingewanden kunnen de prent daarentegen maar beter overslaan.
Frank Heinen