Pride (2004)

Regie: John Downer | 89 minuten | drama, komedie, familie | Originele stemmencast: Sean Bean, Jim Broadbent, Robbie Coltrane, Martin Freeman, Rupert Graves, John Hurt, Kwame Kwei-Armah, Helen Mirren, Kate Winslet

Na de tekenfilm en de computeranimatie vinden sommige mensen het weer tijd om een ‘echte’ film te maken. En ook al is het erg moeilijk om te filmen met dieren, het is de makers van ‘Pride’ toch goed gelukt. Bijna een jaar hebben regisseur John Downer en zijn crew in de Oost-Afrikaanse Serengiti wildernis gefilmd temidden van troepen leeuwen.

Deze speelfilm zit tussen een natuurdocumentaire en een Disney film in, en lijkt van beide de voordelen te hebben genomen. Prachtige sfeerbeelden van de ondergaande zon, een kudde zebra’s of gnoes en slome krokodillen in de rivier worden rustig afgewisseld met sentimentele en intieme scènes tussen moeder en kind of broer en zus.
De relatie tussen een jongens- en een meisjeswelp, de gemene leeuw als vijand en lachende hyena’s en andere dieren in bijrollen komen wel erg bekend voor en af en toe krijg je zelfs zin in een vrolijk liedje. Alhoewel de film in dit laatste opzicht duidelijk doet denken aan Disney’s ‘The Lion King’, is het toch gelukt geen kopie daarvan te worden. Deze film is anders, grappiger ook en volwassener. De Engelse humor past goed bij de karakters; vooral de oudere leeuwen, die alleen maar in de zon liggen, kloppen precies bij de droge humor die zo typisch is voor de Britten (en dan vooral de BBC, waarvoor de film gemaakt is). De stemacteurs doen hun werk ook erg goed, en zetten stuk voor stuk leuke ‘personages’ neer. Vooral Kate Winslet doet het erg leuk als vrijgevochten welp en later volwassen leeuwin. Ze speelt Suki, een van de hoofdpersonen, die we zien opgroeien samen met haar broer Linus. Ze is erg rebels en keert zich af tegen de troep door te weigeren mee te doen met het jagen, uit medelijden met de andere dieren, wat zelfs leidt tot de wil om vegetarisch te worden.

Cameratechnisch is de film prachtig gemaakt, er zijn veel verschillende camerastandpunten gebruikt waardoor je de leeuwen van alle kanten en van heel dichtbij kunt bewonderen. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van ‘Point of View’ shots, zodat het lijkt alsof je door de ogen van de leeuwen kunt kijken.

Ten slotte is er ook nog een onderhoudende ‘making-off’ te vinden op de dvd, waarin precies wordt uitgelegd hoe in de film wordt afgewisseld tussen ‘echte’ shots en digitaal bewerkte beelden. Deze laatste zijn vooral te vinden in de gezichten van de leeuwen terwijl ze praten. Ook zien we hier welke technieken allemaal zijn gebruikt om daadwerkelijk de leeuwen te filmen. Dit gebeurt met camera’s vermomd als een enorme kei, of een grote hoop stront (zodat het niet zo opvalt tussen de olifanten). Deze camera’s zijn dikwijls ook nog eens radiografisch bestuurbaar en kunnen tegen een stootje, dus ideaal voor het filmen in deze omstandigheden. Ook is het interessant te zien hoe de digitale nabewerking in zijn werk gaat; dit wordt uitgelegd aan de hand van voorbeelden die je meteen op een scherm ziet. Als je goed oplet, zie je natuurlijk wel het verschil tussen deze beelden en de onbewerkte, maar het is zeer mooi gedaan, en als je je een beetje laat meeslepen, geloof je het bijna. Doe dat dus vooral, en je hebt een vermakelijke middag of avond.

Ruby Sanders