Prime Mover (2009)

Regie: David Caesar | 90 minuten | drama, komedie | Acteurs: Michael Dorman, Emily Barclay, Ben Mendelsohn, Gyton Grantley, William McInnes, Anthony Hayes, Andrew S. Gilbert, Lynette Curran, Jeanette Cronin, Anni Finsterer, Scott McLean

Sommige films weten je aangenaam te verrassen met hun unieke sfeer en charme. ‘Prime Mover’ is lange tijd zo’n film. Zonder te weten wat precies te verwachten begint de kijker aan de reis van Thomas (Michael Dorman), die hij aflegt in zijn gloednieuwe vrachtwagen, en bijna net zo nieuwe vrouw. De toon van de film is, in ieder geval in het begin, luchtig, speels, en romantisch, en regisseur David Caesar gebruikt leuke magische animaties, zoals een halo die ineens om het hoofd van liefdesobject Melissa (Emily Barclay) verschijnt, of een kalendermeisje of een afbeelding van een heilige die ineens tot leven komen en met Thomas communiceren. De manier waarop Thomas Melissa het hof maakt is charmant en origineel. Alles lijkt dus aanwezig voor een magisch-realistische, hartverwarmende film, maar net wanneer de kijker er eens lekker voor wil gaan zitten, pakken zich zwarte wolken samen boven het sympathieke stelletje. De film schiet vervolgens in een dip waar hij nooit meer helemaal uit weet te komen.

Eigenlijk zou ‘Prime Mover’ op alle punten moeten scoren. Er is zowel humor, drama, als romantiek aanwezig, er zitten leuke visuele touches in de film, en ook de country-achtige muziek is aangenaam. Toch zijn er enkele punten waardoor de betrokkenheid van de kijker te wensen overlaat. Het eerste punt is dat de doem die voor Thomas en Melissa in het verschiet ligt, al vrij vroeg en duidelijk gecommuniceerd wordt en de kijker eigenlijk nooit de indruk heeft dat het echt goed zal gaan met de dromen van Thomas. Daarbij vertelt Thomas vaak genoeg dat hij een eigen truck wil hebben, maar snapt de kijker nooit goed genoeg wát hem nu precies aantrekt. Waarom wil hij nu zo graag uren achtereen in een vrachtwagen zitten? Ook wanneer hij eindelijk zijn vrachtwagen heeft, wordt zijn waarschijnlijke geluk niet duidelijk gemotiveerd.

Gelukkig zijn de momenten in het begin zo effectief en leeft de film op wanneer Thomas en Melissa samen zijn, maar ook de centrale relatie loopt fikse klappen op en het is al vrij vroeg de vraag hoeveel Thomas nu precies van Melissa en hun kindje houdt. Natuurlijk is het ook de bedoeling dat de vrachtwagen, Melissa en Thomas een soort driehoeksverhouding hebben, waarbij de affectie van Thomas moeilijk te bepalen is, maar Thomas’ liefde is in geen van de twee “gevallen” volledig overtuigend. Als hij dan ook nog op de huid wordt gezeten door schuldeisers en hij genoodzaakt is pillen te slikken om wakker te blijven, krijgt de film helemaal een grimmig tintje.

Aan het einde van de film wordt er, via een clichématig, maar effectief verhaalelement weer wat spanning opgebouwd, en leeft de kijker echt met Thomas mee, wanneer hij zijn vrachtwagen liefdevol heeft opgeknapt en beschilderd en Melissa terug probeert te veroveren. De manier waarop hij uiteindelijk uit de problemen komt is weliswaar onwaarschijnlijk, het geeft toch nog een beetje een bevredigend einde aan dit aparte sprookje van David Caesar. Het is jammer dat de centrale personages niet nog wat meer ontwikkeld zijn en, na die charmante ontmoeting in het begin van de film, weinig meer doen om de kijker voor hen te winnen. Want ‘Prime Mover’ is zeker een film met een eigen gezicht en stijl, die zomaar een filmhuishitje had kunnen worden.

Bart Rietvink