Proof (1991)

Regie: Jocelyn Moorhouse | 86 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Hugo Weaving, Geneviève Picot, Russell Crowe, Heather Mitchell, Jeffrey Walker, Daniel Pollock, Frankie J. Holden, Frank Gallacher, Saskia Post, Belinda Davey, Cliff Ellen, Tania Uren, Robert James O Neill, Anthony Rawling, Darko Tuscan, Adele Danielle, Roy Edmunds, Lisa Chambers, Suzanne Chapman, Angela Campbell, Osvaldo Maione, Carole Patullo

Er zijn van die films die je al direct bij de eerste scène bij de kladden grijpen. Soms door een origineel perspectief, soms door een sfeervol beeld of een spannende dialoog. De Australische film ‘Proof’ kent zo’n bijzondere opening. We zien een blinde man die met zijn stok door de straten van een stad loopt. Er lijkt niet veel bijzonders aan de hand totdat je ziet wat die blinde bij zich draagt. Een fototoestel.

Deze man heet Martin en hij draagt dat fototoestel om mensen en voorwerpen om hem heen vast te leggen. Op die manier heeft hij een visueel bewijs van de dingen die hij slechts kan ruiken, horen, voelen of proeven. Het is aan anderen om hem te vertellen wat er op die foto’s staat. Omdat Martin extreem wantrouwig is, vooral ten opzichte van zijn sensuele en opdringerige huishoudster, is hij er nooit zeker van of de beschrijvingen van de foto’s kloppen. Op een dag ontmoet hij de jonge keukenhulp Andy, wat het begin markeert van een complexe driehoeksverhouding.

Deze boeiende plot heeft geleid tot een boeiende en soms broeierige film, over puur menselijke thema’s als vertrouwen, vriendschap, macht en eenzaamheid. Omdat regisseuse Moorhouse vertrouwen heeft in de intelligentie van haar publiek, wordt er helemaal niets voorgekauwd en dat is wel zo prettig.

Daar bovenop is ‘Proof’ een vroeg staaltje vakmanschap van twee acteurs die later zouden doorbreken, respectievelijk als gladiator (Crowe) en opperelf (Weaving). Het beste staaltje acteren wordt hier evenwel neergezet door Geneviève Picot als de tegelijk wanhopige en verbitterde huishoudhulp Celia.

Toch kent de film ook wat zwakke plekken. Sommige scènes zijn te veel op het effect gericht, een effect dat vaak pas wordt bereikt nadat de logica is losgelaten. Zo is er een hilarische sequentie rondom de vertoning van een film in een drive-in bioscoop. Maar om dat effect te bereiken is er een opeenvolging van toevalligheden nodig die het uiteindelijke resultaat wat minder geloofwaardig maakt. Dat toewerken naar een effect gebeurt helaas wel vaker. Daarnaast zijn de personages niet bijzonder sympathiek, wat het lastig maakt je met hen te identificeren.

Toch is ‘Proof’ een mooie en redelijk diepgaande film geworden. Een overtuigend pleidooi voor een blind vertrouwen in je geliefde(n), al was het maar omdat zonder dat vertrouwen geen mens ooit echt gelukkig kan worden.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 21 februari 1992