Prototype (2007)

Regie: Yves Ackermann | 2 minuten | korte film

Slow motion kan mooie, meditatieve beelden opleveren. Middels deze vorm kan een “normale” gebeurtenis, die gewoonlijk binnen enkele seconden is afgelopen een nieuwe lading krijgen – zowel dramatisch als esthetisch gezien. De kijker kan een gebeurtenis vanuit een geheel nieuw perspectief aanschouwen en kan stilstaan bij de fysieke gevolgen of wellicht de emoties die ermee gepaard gaan.

In de (hele) korte film ‘Prototype’ is er van beide toegevoegde waardes enigszins sprake, maar slechts in lichte mate. Een man in een steriele, donkere setting, wordt herhaaldelijk door een kogel geraakt, wat hem, zoals in de “beste” schietfilms en Westerns, op dramatische, theatrale wijze aan het wankelen brengt. De kogels hebben flinke, grijze stofwolken tot gevolg, die lang in de lucht blijven hangen terwijl de getroffen man met armen en benen zwaait en zijn haren driftig in de rondte wapperen.

Even is dit interessant. De beelden bevatten namelijk een zekere schoonheid en gezien de aard van de gebeurtenis, zorgt dit voor een prikkelend contrast. Dit duurt echter niet lang. Het filmpje duurt misschien nog geen twee minuten, maar reeds voor de helft van deze speelduur is het kunstje al uitgewerkt. De kijker ziet eigenlijk continu dezelfde beweging en dan blijken de langzaam getoonde stofwolken en het wapperende haar toch snel hun aantrekkingskracht te verliezen. Er wordt niets aan deze kenmerken toegevoegd. Geen dramatische valpartij, geen boeiende camerastandpunten, geen prikkelende belichting, geen nieuwe geluid- of muziekimpulsen, of interessante nieuwe expressievormen van de acteur. Op zijn minst zou de acteur zichtbaar doodsangsten uit kunnen staan of andere interessante emoties aan de kijker kunnen tonen, maar het is nu overduidelijk gewoon een theatraal kunstje. Een dat snel is uitgewerkt.

Slow motion kan betoverende filmpjes tot gevolg hebben. Een mooi voorbeeld hiervan, dat qua onderwerp dicht bij dat van ‘Prototype’ in de buurt ligt, is ‘Kogel Vogel’ (2006), van Federico Campanale, waarin een kogel in extreme slow motion wordt getoond, terwijl deze door glazen platen wordt afgevuurd. Hier werd echter met belichting, wisselende camerastandpunten een visueel boeiend, bijna abstract schouwspel gecreëerd, dat de kijker wist te prikkelen en te verbazen. ‘Prototype’, daarentegen, bedient zich slechts van één benadering, die maar heel even de aandacht vast weet te houden.

Bart Rietvink