Psycho Cop 2 – Psycho Cop Returns (1993)
Regie: Adam Rifkin | 85 minuten | horror, thriller, komedie | Acteurs: Bobby Ray Shafer, Barbara Lee Alexander, Roderick Darin, Miles David Dougal, Nick Vallelonga, Dave Bean, John Paxton, Julie Strain, Alexandria Lakewood, Priscilla Huckleberry, Justin Carroll, Kimberly Spies, Al Schuermann, David Andriole, Adam Rifkin, Alisa Wilson, Michael Karp, Brittany Ashland, Sara Lee Froton
Deze productie is een vervolg op ‘Psycho Cop’ uit 1988, hoewel het ook als een op zichzelf staand verhaal bekeken kan worden door het ontbreken van aansluitende verhaallijnen. Bleek in ‘Psycho Cop’ al dat ex-politie-agent Joe Vickers er zo zijn eigen methoden op na houdt, ook hier wordt nog eens duidelijk dat hij zich niet echt druk kan maken om de wettigheid van zijn eigen handelen. En veel heeft hij niet nodig om daartoe over te gaan. Wanneer hij lucht krijgt van een vrijgezellenfeest dat in een kantoorgebouw wordt gehouden voorziet hij dat met de ingehuurde vrouwelijke strippers, de aanwezige alcohol en overige geestverruimende middelen de wet weleens gebroken kan gaan worden. Iets dat Vickers maar moeilijk kan verenigen met zijn eigen principes en waardoor hij besluit hardhandig op te treden tegen al dat zedelijk en moreel verval. Wellicht een lovenswaardig streven, ook voor een ex-wetshandhaver, maar Vickers slaat in zijn ijver nogal door wanneer hij iedereen die hij in het kantoorgebouw tegenkomt hardhandig en meedogenloos van kant maakt.
De geloofwaardigheid van de gebeurtenissen kan daarmee vanaf het begin af aan op een laag pitje gezet worden. En maar al te snel kan er in dit verhaal ook niet veel meer serieus genomen worden. Door de opzet en ontwikkelingen komt deze productie over als een satirisch-humoristische slasherfilm. En door de manier waarop het een en ander wordt gepresenteerd is te stellen dat deze film kwalitatief geslaagd is te noemen. Allereerst komen de nodige wan- en gruweldaden in meer dan voldoende mate voorbij. En hoewel het voor de hardcore horrorfan het wel een beetje meer frequent en explicieter had gemogen, zullen de taferelen waarin Vickers zijn slachtoffers maakt toch ruim tot de verbeelding spreken. Vickers gooit zijn slachtoffers van het torenhoge kantoorgebouw, duwt ze in een tientallen meters hoge liftschacht, hij spietst ze en schiet meerdere van zijn slachtoffers neer, ramt een potlood door een oog van een nachtwaker, breekt de nek van een vrouwelijke stripper en hakt er met een bijl op los. Dit alles gaat gepaard met diverse geslaagde speciale effecten en het nodige bloedvergieten. Voor de liefhebber dus weinig reden tot klagen, temeer daar meerdere van Vickers’ slachtoffers in de tegenaanval gaan en hijzelf ook het nodige krijgt te incasseren.
Daarnaast komt de humor op meerdere fronten geslaagd over. De onzinnige onderlinge dialogen en het overtrokken paniekerig gedoe van de verschillende op de loop zijnde slachtoffers zorgen al voor een geslaagde luchtige ondertoon van het hele gebeuren. Maar het is vooral de verschijning en het optreden van de grijnzende, grinnikende en sadistische wetshandhaver Joe Vickers die zorgt dat er genoeg te lachen valt in deze productie. Voor een groot deel ook door de sarcastische one-liners die hij er voortdurend tegenaan gooit. Soms weliswaar wat flauw en tegen het melige aan, maar meestal daadwerkelijk grappig, ook omdat er de onzinnigheid van diverse optredende situaties er nog eens mee wordt benadrukt.
De keerzijde van de insteek van deze productie is wellicht dat het nergens echt zenuwslopend wordt. De opzet van en de ontwikkelingen in het verhaal zijn daar te onzinnig voor en ook de aanwezige humor draagt daaraan bij. Maar van een geslaagde spanningsopbouw en het vasthouden daarvan is wel degelijk sprake. Hetzelfde geldt voor de actie die voorbij komt. Achtervolgingen, al dan niet fatale confrontaties van diverse aard, optredende schrikeffecten…ook hier is er weinig reden tot klagen. En het vindt plaats in een goed gekozen omgeving: een verlaten kantoorgebouw met tal van donkere gangen en schaars verlichte trapportalen. Het gevaar in de persoon van Vickers kan op elk moment en uit elke hoek opduiken, iets dat altijd helpt om een gepaste dreiging op de achtergrond te bereiken.
Geslaagd acteerwerk verder van deze en gene. Shafer is, evenals in ‘Psycho Cop’, geknipt voor de rol van de aan overmatige scoringsdrang lijdende wetshandhaver. Niet alleen vanwege zijn imponerende verschijning, maar ook doordat hij met zijn maniakale gezichtsuitdrukkingen de krankzinnige agent Vickers een gepaste dreigende uitstraling weet te geven. Evenals door zijn one-liners en de onzinnige uitspraken die hij tegen zijn al dode slachtoffers doet. Ook aardig werk van de overige acteurs. Niet altijd even overtuigend, ook als gevolg van het niet al te hoge budget van deze film, maar het enthousiasme van de diverse betrokkenen vergoedt veel. En de overdaad aan vrouwelijk naakt in de vorm van de ingehuurde vrouwelijke strippers zal bij met name de mannelijke kijkers ook niet verkeerd vallen. Wel is de rolverdeling vrij clichématig. In die zin dat, op een enkele uitzondering na dan, betrokkenheid bij de meeste personages ver te zoeken zal zijn en dat direct duidelijk zal zijn wie de komende ellende wel of niet zal overleven.
Een gevolg van de clichématigheid is wel de voorspelbaarheid van het grootste deel van het hele gebeuren. Naast dat snel duidelijk wordt wie eraan zullen gaan, speelt het verhaal zich af op een verlaten locatie, er is geen hulp in te roepen, de diverse personages gaan niet altijd even snugger te werk, en de schurk van het verhaal is niet alleen onmenselijk sterk, maar heeft ook een uitzonderlijk incasserings- en uithoudingsvermogen. Een bijl in zijn maag, een steekvlam in zijn gezicht, een val in een tientallen meters diepe liftschacht… het is bij lange na niet genoeg om hem ook maar enige noemenswaardige last te bezorgen. Net als in tal van andere slasherfilms waarin de booswicht maar niet kapot is te krijgen. En zo komen er nog wel meer clichés en voorspelbaarheden voorbij. Maar zo zwaar zal dat voor de liefhebbers van dit soort films niet wegen. Gezien de insteek van deze productie zijn dit zaken die juist des te meer op hun plaats lijken. En ook in zijn totaliteit is deze film in zijn opzet geslaagd te noemen, en is het ook een van die films geworden waarin spanning en humor prima samen gaan. Zeker voor een low-budget film die niet pretendeert iets meer te zijn dan een satirisch-humoristische slasherfilm. Een geslaagd vervolg op ‘Psycho Cop’.
Frans Buitendijk