Punch-Drunk Love (2002)
Regie: Paul Thomas Anderson | 95 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Adam Sandler, Emily Watson, Luis Guzmán, Philip Seymour Hoffman, Jason Andrews, Don McManus
Vier meesterwerken op een rij, zou dat mogelijk zijn? Toen P.T. Anderson na het kleine juweel ‘Sydney’ (later omgedoopt tot ‘Hard Eight’) en het hilarische en epische ‘Boogie Nights’ de film ‘Magnolia’ maakte, zal hij zonder twijfel een probleem hebben gehad. Of het zal hem zijn aangepraat. Het Quentin Tarantino-syndroom lag op de loer. Wat moet je als je films erg goed zijn en steeds beter worden. Bij Tarantino verzandde dat na ‘Pulp Fiction’ al in het aardige niemendalletje ‘Jackie Brown’. Zo niet bij P.T. Anderson; op tijd heeft hij ingezien dat film meer is dan verhalen vertellen en dat een goede film meer kan zijn dan een perfect verteld verhaal.
Met zijn laatste film, ‘Punch-Drunk Love’, slaat hij nieuwe wegen in en lijkt hij een verrassende bijdrage te willen leveren aan de ontwikkeling van de filmtaal. ‘Punch-Drunk Love’ is in zekere zin helemaal geen film maar een muziekstuk. Allereerst is de score van Jon Brion prachtig en verontrustend tegelijk met vreemde dissonanten, orgeldeunen en vreemde ritmes. Dan is er de ritmiek van de film zelf die harmonieus gecomponeerd lijkt met als contrast allerlei onnatuurlijke shotwisselingen, symmetrische kadreringen en vreemde kleurenintermezzi. De acteurs lijken wonderwel te passen in dit bizarre geheel met Adam Sandler (het is heus) in een prachtige rol als de obsessieve, onhandige Barry Egan.
Na de complexe films ‘Boogie Nights’ en ‘Magnolia’, waarin een overvloed aan personages opgevoerd werden, tal van relaties een rol speelden en een breed spectrum aan emoties, ideeen en waarden de revue passeerden, lijkt met ‘Punch-Drunk Love’ de cirkel rond. Andersons laatste film doet veel meer denken aan zijn eerste al is het harde cynisme vervangen door het blije optimisme en de hevige onschuld van Barry en Lena. Het zijn in alle opzichten simpele personages die doen denken aan de stellen uit de films van de jaren 30 en 40 toen liefde vaak het enige doel in het leven leek. Dat zou de indruk kunnen wekken dat ‘Punch-Drunk Love’ een simpele film is maar dat zou geen recht doen aan de broze en milde toon die gezet wordt. Werkte Anderson in ‘Magnolia’ met emotionele mokerslagen, hier hanteert hij het fileermes, of beter gezegd het stokje van de dirigent. Vijf op een rij, dat kan haast niet.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 4.5
Bioscooprelease: 24 april 2003