Pupille (2018)
Regie: Jeanne Herry | 105 minuten | drama | Acteurs: Sandrine Kiberlain, Gilles Lellouche, Élodie Bouchez, Olivia Côte, Clotilde Mollet, Jean-François Stévenin, Bruno Podalydès, Miou-Miou, Leïla Muse, Stéfi Celma
Wat komt er eigenlijk allemaal kijken met de adoptie van een ongewenst kind? Wie zijn erbij betrokken? En hoe zijn ze dan betrokken? Deze vragen probeert de film ‘Pupille’ te beantwoorden.
De film begint met een scène waarin een nogal overrompelde adoptiemoeder (Alice) krijgt te horen dat ze Theo mag adopteren. Theo is tweeënhalve maand oud en ongewenst. En juist op het moment dat te verwachten valt dat de film het verhaal van hun binding en avontuur gaat vertellen, neemt het verhaal juist een stap terug in de tijd. In ‘Pupille’ zien we dan alle schijven die in gang worden gezet van het moment dat de biologische moeder haar eerste stappen in het ziekenhuis zet, tot aan het moment dat Theo veilig en wel bij Alice in bed ligt.
De plot van ‘Pupille’ is dan ook niet zozeer relevant als construct om spanning te creëren. De film wil vooral exposeren. Het toont ten eerste aan wie er zich allemaal om het kind ontfermen (en dat zijn er nogal wat). Ten tweede toont het de betrokkenheid van zulke mensen en toont het tevens dat die mensen ook hun eigen leven en bijkomende problemen hebben. Het gevaar van een nogal saaie film ligt wel degelijk op de loer, maar door het regelmatig terugkomen bij de kleine “hoofdrolspeler” Theo wordt steeds goed duidelijk wat de belangen zijn die er op het spel staan.
Die belangen worden gepassioneerd behartigd door onder meer een maatschappelijk werkster, een gezin-assistent, een kinderpsychologe en een adoptiebegeleider. En alle rollen worden geloofwaardig neergezet, al heeft de één een groter aandeel dan de ander. We volgen gezin-assistent Jean en kinderpsychologe Karine het frequentst. Jean heeft Theo de eerste maanden in huis met als doel een goede warme hechting te verzorgen. En dat doet hij met verve. Dat dit geloofwaardig is komt vooral door het goede acteerwerk van Gilles Lellouche die van Jean een zeer bevlogen man maakt die moe is van alle andere trajecten die hij begeleid heeft en nieuwe energie vindt door Theo. Zijn spel in combinatie met het acteerwerk van Sandrine Kiberlain (Karine) draagt deze film en zorgt ervoor dat ook de menselijke kant en de tol van het werk daarop goed belicht worden.
Dan rest nog de vraag of een documentaire niet de betere vertelvorm zou zijn geweest. Ja en nee. De werkelijkheid zal altijd rauwer zijn dan dit fictieve verhaal en dat zal misschien voorbijschieten aan het exposerende karakter. Daarnaast zal je in echte situaties niet zo dichtbij kunnen komen (al is het maar voor de privacy van het kind) en dat zal de kijker minder betrekken bij een toch wel heel relevant verhaal. Om compassie voor het proces te wekken is in dit geval de juiste vorm met de juiste spelers gekozen en dat levert dus een indrukwekkende en integere film op.
Ton te Slaa
Waardering: 4
DVD-release: 12 april 2019