Quarantine 2: Terminal (2011)
Regie: John Pogue | 83 minuten | horror, thriller, science fiction | Acteurs: Mercedes Masöhn, Josh Cooke, Mattie Liptak, Ignacio Serricchio, Noree Victoria, Bre Blair, Lamar Stewart, George Back, Phillip DeVona, Julie Gribble, Erin Smith, Lynn Cole, Tom Thon, Sandra Ellis Lafferty, Tyler Kunkle, John Curran, Andrew Benator, Jason Benjamin, Beau Turpin, Neko Parham, Judd Lormand, Michael L. Covington, Keith Allen Hayes, Roger Herrera
Als we Hollywood mogen geloven, zijn er weinig dingen zo gevaarlijk als in een vliegtuig stappen. Psychopaten (‘Red Eye’, ‘Turbulence’), op hol geslagen gif- en wurgslangen (‘Snakes on a Plane’) en terroristen (‘The Delta Force’, ‘Air Force One’, ‘Passenger 57’) staan immers watertandend in de rij om onschuldige en nietsvermoedende passagiers en masse over de kling te jagen. Ook in ‘Quarantine 2: Terminal’ is het niet bepaald pluis in de lucht. Aanvankelijk lijkt er weinig reden tot ongerustheid aan boord van flight 318, maar dat verandert als een passagier wordt gebeten door een aanvankelijk niet nader geïdentificeerd knaagdier. Nadat de man eerst last krijgt van hevige koortsaanvallen en zijn ingewanden bijna uitbraakt, verandert hij uiteindelijk in een bloeddorstige kannibaal die zich vol overgave stort op zijn verbouwereerde medepassagiers. Het lukt de crew uiteindelijk om de gemuteerde passagier in bedwang te houden en een noodlanding te maken, maar nadat de andere reizigers weer met beide benen op de grond staan begint de nachtmerrie pas echt…
De eerste ‘Quarantine’ was een Amerikaanse remake van het verrassende Catalaanse juweeltje ‘[REC]’ en speelde zich af in een aftands appartement in Los Angeles. In deel twee is aanvankelijk een vliegtuig, maar gedurende het grootste deel van de film een afgesloten terminal de plaats van handeling. Jammer genoeg vormt het decor een van de weinige punten waarop het vervolg zich duidelijk onderscheidt van zijn voorganger. Niet dat ‘Quarantine 2: Terminal’ nu een draak van een film is, maar thematisch, inhoudelijk en visueel borduurt de film wat gemakzuchtig voort op het eerste deel, waardoor de verrassing vaak ver te zoeken is. Iedereen die ‘[REC]’ en ‘Quarantine’ heeft gezien weet wel welke gevaren de belangrijkste protagonisten boven het hoofd hangen en wat er gebeurt als iemand gebeten wordt door de bloeddorstige (en razendsnelle) pseudozombies. Dat neemt niet weg dat de film voor de gemiddelde horrorfan best wat leuke en smeuïge scènes herbergt. Denk bijvoorbeeld aan een fragment waarin een oog en een spuit gezamenlijk prominent op het beeldscherm verschijnen. In tegenstelling tot in deel een wordt in ‘Quarantine 2’ ook de oorzaak voor de plotselinge transformatie van gewone mensen in moordzuchtige monsters uit de doeken gedaan. De verklaring voor het bloedbad is op zich redelijk plausibel. Het is alleen een beetje onrealistisch, zeker als je de nasleep van 9/11 in ogenschouw neemt, dat het blijkbaar mogelijk is om in de Verenigde Staten levende ratten in de handbagage en een geladen pistool in de ruimbagage mee het vliegtuig in te krijgen.
Uiteindelijk is ‘Quarantine 2: Terminal’ een film die niet helemaal voldoet aan de verwachtingen die het eerste deel en het Spaanse ‘[REC]’ wellicht wekken. De film is thematisch identiek aan zijn twee voorgangers, maar lang niet zo spannend, eng of verrassend. Bovendien heeft de prent ook wat last van een gebrek aan echt interessante personages. Wat uiteindelijk overblijft is een redelijke film die echter nergens naar grote hoogten weet te stijgen en de kijker slechts mondjesmaat op het puntje van zijn stoel weet te brengen.
Frank Heinen