Quasi a casa (2024)

Recensie Quasi a casa CinemagazineRegie: Carolina Pavone | 95 minuten | drama | Acteurs: Maria Chiara Arrighini, Stefano Abbati, Lou Doillon, Michele Eburnea

‘Quasi a casa’ (Almost Home) draaide voor de eerste keer buiten Italië op het Leiden International Film Festival. Een emotioneel moment voor de regisseuse Caroline Pavone. De film is niet alleen háár speelfilmdebuut, maar ook dat van haar editor, de actrice die het hoofdpersonage speelt en de muzikant die veel van de muziek voor de film heeft gemaakt.

‘Quasi a casa’ gaat over Caterina (Maria Chiara Arrighini), een beginnend muzikant en zangeres, die onzeker is over haar eigen kunnen. Tijdens een vakantie loopt ze haar idool, de wereldberoemde zangeres Mia (Lou Doillon) tegen het lijf. Deze ontmoeting is het begin van een complexe ondefinieerbare relatie.

Deze relatie vormt het centrale thema van de film. De band is ondefinieerbaar omdat Caterina en Mia noch vrienden, noch geliefden zijn. Ze bevinden zich ergens in een grijs gebied. Ze zijn voor elkaar gereedschappen die ze kunnen aanwenden en die ze soms broodnodig hebben.

Dat is een interessant uitgangspunt voor een film. De relatie is een canvas waarop Pavone zich kan uitleven. Welke sociale regels zijn hier van toepassing? Hoe werk je samen met iemand waar je tegenop kijkt? Is dat überhaupt een wenselijke situatie?

De film krijgt een extra dimensie, doordat deze vragen zich niet alleen op het grote doek ontvouwen, maar ze ook achter de schermen moeten hebben gespeeld. De film is geproduceerd door Nanni Moretti, een idool van Pavone. Pavone heeft ontzettend veel respect voor de prestaties van Moretti, maar met hem samenwerken was een verschrikking, zo zei ze zelf. Tussen Arrighini en Doillon moet een zelfde soort verhouding hebben gespeeld. Arrighini’s tegenspeler is in Frankrijk namelijk een ontzettend grote naam, terwijl het Arrighini’s eerste project betreft. De film is bijna een spiegel voor het productieproces van ‘Quasi a casa’.

Arrighini is in haar eerste speelfilm uitstekend. Ze heeft een soort aanstekelijk positivisme over zich. Vooral in het begin van de film past dat haar personage perfect. De vraag was of ze ook in de wat serieuzere momenten haar mannetje kon staan en dat is zeker het geval gebleken.

Doillon is geweldig gecast als Mia. Ze vult de moeilijkste rol uit ‘Quasi a casa’ in. Mia heeft een bepaalde arrogantie over zich. Ze houdt geen rekening met (de gevoelens van) anderen, waardoor iedereen bang voor haar is. Tegelijkertijd worstelt ze zichtbaar met de druk die komt kijken bij het zijn van een grote artiest. Doillons optreden is ontzettend genuanceerd en ze krijgt het voor elkaar om die twee zaken perfect te balanceren. Je krijgt daardoor af en toe best een hekel aan Mia, maar nooit voldoende om niet meer om het personage te geven.

De centrale optredens en de centrale relatie zijn dus erg goed gedaan. Het lijkt erop dat de focus van Pavone ook met name daarop heeft gelegen, waardoor wat andere zaken zijn ondergesneeuwd. De personages in de bijrollen voelen vaak niet als echte mensen en de dialogen tussen deze personages zijn wat generiek. Ook de gesprekken aangaande de muziek zijn wat algemeen. Dat kan een bewuste keuze zijn geweest, aangezien het verzuipen van het publiek in vaktechnisch jargon wat te ver gaat, maar daartussen had een balans gevonden kunnen worden.

‘Quasi a casa’ zou wel eens de verrassing van het Leiden International Film Festival kunnen zijn. Het is geen film die de publieksprijs zak winnen, noch het grote publiek zal bereiken, maar deze film is om van te smullen voor de echte cinefiel. Caroline Pavone is, als je van personagegedreven drama’s houdt, een naam om in de gaten te houden.

Jelco Leijs

Waardering: 4

Speciale vertoning: Leiden International Film Festival 2024