Que Dios nos perdone (2016)

Recensie Que Dios nos perdone CinemagazineRegie: Rodrigo Sorogoyen | 126 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Antonio de la Torre, Roberto Álamo, Javier Pereira, Luis Zahera, Raúl Prieto, María de Nati, María Ballesteros, José Luis García Pérez, Mónica López, Rocío Muñoz-Cobo, Teresa Lozano, Fran Nortes, Andrés Gertrúdix, Jesús Caba, Alfonso Bassave, Raquel Pérez

De Cock en Vledder, Sherlock Holmes en Dr. Watson, Morse en Lewis, Grijpstra en De Gier; befaamde fictieve detectives hebben vaak een sidekick die van hen verschilt als water van vuur. Tegenpolen vullen elkaar aan, zeggen ze wel eens. Dus heeft elk goed detectiveduo een denker en een doener nodig. In de Spaanse detective ‘Que Dios nos perdone’ (‘Moge God ons redden’) uit 2016 is de in zichzelf gekeerde, sociaal onhandige stotteraar Luis Velarde (Antonio de la Torre) gekoppeld aan de driftige oermacho Javier Alfaro (Roberto Álamo). Velarde observeert en piekert eindeloos en wil eerst een profielschets van de dader creëren voor hij tot actie wil overgaan. Vaatje buskruit Alfaro laat liever de handen wapperen of werpt zich in een wilde achtervolging. Maar Velarde blijkt ook een duistere kant te hebben, net zoals Alfaro ook liefdevol kan zijn. Het zijn beide dus gelaagde personages, die het in het door Rodrigo Sorogoyen geschreven en geregisseerde ‘Que Dios nos perdone’ aan de stok krijgen met een brute seriemoordenaar, die het gemunt heeft op alleenstaande Madrileense bejaarden.

Het is 2011. Madrid is in de ban van de economische crisis en het aanstaande bezoek van Paus Benedictus wanneer het wordt opgeschrikt door een reeks gruwelijke verkrachtingen van en moorden op oudere dames. Detectives Velarde en Alfaro hebben al gauw in de gaten dat de moorden met elkaar verband houden en willen de zaak het liefst stil houden voor de media. Vooral ook omdat het politiekorps recent een aantal uitglijders heeft gemaakt, iets wat vooral Alfaro woedend maakt. Nadat hij zich weer niet heeft kunnen beheersen, wordt hij door zijn vooringenomen leidinggevende (José Luis García Perez) op non-actief gesteld. Velarde blijft nog wel bij het onderzoek betrokken, maar alleen op de achtergrond. Terwijl het net rond de mogelijke moordenaar zich begint te sluiten, hebben de beide rechercheurs zo hun privésores te verwerken. Velarde is heimelijk verliefd op de aantrekkelijke schoonmaakster van zijn appartementencomplex (María Ballesteros), maar gaat nogal ondoordacht te werk. Alfaro heeft niet alleen gedoe op zijn werk, maar ook thuis met zijn puberende dochter en een vriendin die er een ander op nahoudt. Zie dan je hoofd nog maar eens koel te houden en de moordenaar een halt toe te roepen!

In ‘Que Dios nos perdone’ is veel werk gemaakt van het opbouwen van de juiste, grimmige sfeer. Het Madrid in deze film is broeierig warm, maar verre van zonnig. De ambiance is eerder beklemmend; soms heb je het idee de bedompte luchten door het scherm heen te kunnen ruiken. Ook de personages zijn prima uitgewerkt, in elk geval Velarde en Alfaro. Ze mogen dan een tikkeltje cliché zijn, mede dankzij de prima performances van De la Torre en Álamo komen ze tot leven. Waar de schoen wringt in ‘Que Dios nos perdone’, is in het scenario, dat geen keuze lijkt te kunnen maken. Kijken we nou naar een onvervalste whodunnit, naar een karakterschets van twee tegenpolen die met elkaar moeten zien samen te werken of naar een inzichtelijke verkenning van corruptie binnen de Madrileense politie? Had Sorogoyen de verschillende perspectieven zorgvuldiger ineen geweven, dan was dat niet opgevallen. Nu heb je echter telkens het idee naar een andere film te kijken, vooral ook doordat vrij gemakkelijk over problemen, onthullingen en ontwikkelingen heengestapt wordt. De mannen mompelen wat tegen elkaar en bekijken een stapel documenten en dat is het dan.

Slechts sporadisch gooit Sorogoyen er een dynamische actiescène in, die het nodige leven in de film weet te blazen. Op driekwart van de film maakt hij ineens een opmerkelijke en onbegrijpelijke keuze: we zien niet alleen wie de moordenaar is, maar ook hoe hij te werk gaat. Daar gaat je whodunnit! Het slotakkoord is ineens een stuk minder interessant, ook al is nog het de vraag of Velarde en Alfaro hem uiteindelijk te pakken krijgen. Dat iedereen een goede en een kwade kant heeft, dat weten we nou wel, en dat de grenzen tussen goed en kwaad soms vervagen was ook al bekend. Wat dat betreft trapt Sorogoyen een wagenwijd openstaande deur in. Maar voor een film die zo rommelig en clichématig is opgezet, is ‘Que Dios nos perdone’ toch behoorlijk onderhoudend. Op papier klinkt twee uur namelijk vrij lang voor een film als deze, maar dankzij de indringende sfeer en het goede acteerwerk vliegen die 120 minuten rap voorbij.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 juli 2018
DVD-release: 13 november 2018