Qué viva Mauricio Demierre (y también la revolución) (2006)
Regie: Stéphane Goel | 70 minuten | documentaire | Met: Chantal Bianchi, Sergio Ferrari, Santiago Mercado Ruiz, Silvia Mercado Uriarte, Florentina Pérez
Actrice Chantal Bianchi gaat na twintig jaar terug naar Nicaragua waar zij met haar verloofde Mauricio Demierre de Sandinistische revolutie gestalte wilde geven. Mauricio werd vermoord door de tegenstanders van de revolutie, de Contra’s. Wat is er over van de idealen en welke rol speelt de kerk?
Na twintig jaar (her)kennen de mensen in het dorpje Chantal Bianchi meteen. De Zwitserse wordt vriendelijk onthaald al vertellen ook veel inwoners dat zij nooit begrepen hebben wat zíj, Bianchi, daar nou deed. Dat lijkt ook niet veel meer geweest te zijn dan het volgen van haar grote liefde, de revolutionair Mauricio Demierre. Helaas wordt deze Zwitser, na een verblijf van vier jaar, samen met nog vier vrouwen die hij een lift gaf, vermoord wanneer hij in een hinderlaag terecht komt. Er zijn veel authentieke beelden van hun verblijf daar samen, mooie beelden van het samen met de bevolking werken aan de revolutie, bouwen van scholen en bewerken van het land.
Jammer genoeg ging net als Mauricio de revolutie ook dood. De Verenigde Staten spendeerden miljoenen in de financiering van de Contra’s en uiteindelijk verloren de sandinisten de strijd en de verkiezingen. Behalve een sprankje hoop bij de bevolking is er weinig over van de glorietijd die Bianchi meemaakte met Demierre in Nicaragua.
De film laat behalve het verhaal van Mauricio en de revolutie ook het verhaal van Bianchi zien. Dat is soms een tikje irritant. De gemaakte en ingestudeerde kunstvormen en kunstgrepen die zij en haar (Zwitserse) vrienden laten zien, staan in schril contrast met de authenticiteit van de beelden van vroeger, van de revolutie. Het is, zoals ze zelf ook zegt, het verwende rijke Zwitserse tegenover de arme bevolking van Nicaragua. Chantal Bianchi doet zichzelf daar geen recht mee. Want veel later in de film laat zij pas zien wat een sterke vrouw ze is geweest. Bianchi heeft een jaar na de aanslag de moordenaar bezocht in zijn cel en met hem gesproken. Juist door haar gedrag tijdens dit gesprek, het volledig in controle zijn, een uiterst aangrijpende scène. Het is dan ook jammer dat ze na twintig jaar niet alsnog op ingaat op wat daar gebeurde in die cel. Eigenlijk gaat ze nergens op in van wat toen gebeurd is. Haar verontwaardiging blijft steken bij het gedrag van de kerk die er alles aan doet een herdenking van Demierre tegen te werken. Een gemiste kans van deze film, want weinigen hebben zo dicht bij het vuur gezeten als zij. Het zou interessant zijn om eens goed te evalueren wat er gebeurd is en wat er van over is. Want nog steeds kan daar het strijdlied ‘No pasarán’ gezongen worden. Immers, het land is weer van de grootgrondbezitters en het volk heeft niets.
Miranda van der Hoek