Quickie Express (2007)
Regie: Dimas Djayadinigrat | 117 minuten | actie, drama, komedie, romantiek, misdaad | Acteurs: Sandra Dewi, Reuben Ellishama, Ria Irawan, Melissa Karim, Tio Pakusodewo, Lukman Sardi, Tino Saroenggallo, Ira Maya Sopha, Tora Sudiro, Aming Sugandhi, Rudy Wowor
De Indonesische film ‘Quickie Express’ draagt alle kenmerken in zich om een bescheiden culthit te worden en lijkt gedurende zijn set-up ook daadwerkelijk de vaart en flair te bezitten om deze potentie waar te maken. Jojo is een slungelige nietsnut met tatoeages en semi-hip lang haar, die cool en succesvol wil worden in een ongewoon beroep. Het geheel is overgoten met een leuk retro jaren zeventig sausje dat herinneringen aan de originele Shaft oproept, niet in de laatste plaats vanwege de funky muziek die erg veel weg heeft van Isaac Hayes’ werk voor die film.
Qua tijdperk en onderwerp doet ‘Quickie Express’ ook denken aan Paul Thomas Andersons ‘Boogie Nights’. Net als Mark Wahlberg komt Jojo tot de realisatie dat hij één tot dan toe onbenut en groot talent heeft dat hij moet gaan gebruiken. Bij Wahlberg was dit zijn letterlijk grote geslacht, bij Jojo is het in feite zijn hele lichaam en karakter: hij blijkt namelijk geboren te zijn voor het beroep van gigolo.
Maar Jojo bezit deze kwaliteiten in het begin alleen nog in potentie. Hij zal dus in training moeten gaan om een meesterverleider te kunnen worden. Samen met een splinterdunne Bob Marley-fan, en een man met hoofdband en spraakgebrek ondergaat hij een maffe training a la ‘The Full Monty’, waarbij ze sexy om palen heen moeten draaien en de g-spot op een anatomische kaart moeten zien te lokaliseren. En dan is het tijd voor de eerste klanten, van de simpelste soort. Het is hier dat de film zijn hippe, knipogende stijl voor een groot deel verruilt voor de stijl van een platte high school komedie die meer ‘Deuce Bigalow’ is dan ‘Boogie Nights’. Naast poep- en plashumor en de verplichte grappen over kleine geslachtsdelen wordt er bovendien ook nog gepoogd een quasi-dramatisch verhaaltje in te voegen over de relatieplannen van Jojo wanneer hij de aantrekkelijke Lila (Sandra Dewi) ontmoet en zijn beroep geheim wil houden. Dat zorgt dan voor de gebruikelijke komische perikelen waarbij Jojo naarstig probeert zijn (voormalige) klanten te ontwijken wanneer hij met Lila uit is. En natuurlijk blijkt Lila’s moeder ook een grote klant van hem te zijn.
Zo wordt ‘Quickie Express’ jammer genoeg veel te belegen, waarbij alle clichés tevoorschijn gehaald worden. Er is ook ruimte voor zo’n typische Saturday Night Fever dansconfrontatie zoals die al in ‘Pulp Fiction’ en, meer recentelijk, ‘Starsky and Hutch’ was te zien. Best nog amusant maar weinig verrassend. Daarbij is het ook nog eens dodelijk dat het tempo van de film te veel inzakt en de speelduur van zo’n slordige twee uur veel te lang is. Wat begint als een tamelijk hippe en frisse retro-komedie verandert helaas gaandeweg in een saaie, lang uitgerekte wannabe pulpfilm.
Bart Rietvink