Rabbits (2002)

Regie: David Lynch | 50 minuten | drama, komedie, horror | Acteurs: Scott Coffey, Rebekah Del Rio, Laura Harring, Naomi Watts

‘Rabbits’ bestaat uit negen episodes die als een sitcom wordt gepresenteerd. Er is ook net als bij een sitcom een publiek hoorbaar dat met applaus en gelach zorgt voor een paradoxale sfeerbeleving aangezien er niet duidelijk iets te lachen of te klappen valt. Voor de duidelijkheid: de konijnen zijn mensen in konijnenpakken.

De konijnen zijn zich bewust van een groot gevaar dat hen boven het hoofd hangt. Het is niet duidelijk wat dat gevaar precies is. De gesprekken zijn niet of nauwelijks te begrijpen omdat de konijnen letterlijk langs elkaar heen praten. Het script is letterlijk en figuurlijk verknipt.

Wat wil Lynch met zijn konijnen zeggen? Staan de konijnen symbool voor de modelburger die leeft in een glazen bol? Kijken we naar proefkonijnen? Hoe dan ook maken ze deel uit van de persoonlijke metaforiek van David Lynch. Ook in zijn laatste film ‘Inland Empire’ komen pratende konijnen voor. Sterker nog…Jack Rabbit (Scott Coffey) doet zijn glansrol als konijn in ‘Inland Empire’ nog eens over.

Wim T. Schippers maakte ooit een parodie op de sitcom genaamd ‘Going to the dogs’ met een aantal honden in plaats van acteurs. Daarover zei hij: “het gaat over de honden en ook over het publiek dat erop reageert.” De vergelijking met ‘Rabbits’ gaat in zoverre op dat ook in ‘Rabbits’ een rol voor het publiek is weggelegd. Het lacht, joelt en applaudisseert omdat het stereotypische situaties herkent en er als zodanig op reageert. Het publiek krijgt een schijnwerkelijkheid voorgeschoteld. Als zodanig is ‘Rabbits’ een uitvergroting van de scène uit ‘Mulholland Dr.’ die zich afspeelt in Club Silencio.

‘Rabbits’ is een mysterieuze angstkreet die duidelijk de dreigende signatuur van Lynch draagt. De kleurensymboliek (fel gloeiend rood betekent: gevaar), ineens opdoemende demonen, elektriciteit, de puzzel naar het verhaal. Dat alles wordt begeleid door de onheilspellende klanken van zijn vaste componist Angelo Badalamenti.

Jeroen Poldermans