Rabot (2017)

Regie: Christina Vandekerckhove | 93 minuten | documentaire

Aan onze zuidgrens ligt een landje waar je zo naartoe kunt rijden, zonder paspoort of betaling van openstaande verkeersboetes aan een norse douanier. De villawijken zijn er groter, de snelwegen breder, de kantoorpanden grauwer en de hoogbouwflats rotter. Arm en rijk in Vlaanderen, dat ligt een stuk verder uiteen dan bij ons en dat wordt zwijgend aangezien. De Vlaming lijkt slechts een getuige, of het hem goed gaat of niet.

Het historische Gent, in de late middeleeuwen de rijkste stad ter wereld, is aan de randen opgetuigd met hoogbouw waar je niet wilt worden gevonden. Een van deze woonblokken wordt gesloopt, om plaats te maken voor bouwwerken die de stad op de kaart gaan zetten. Stadsbestuurders – arm of rijk, Hollander of Belg, zijn tenslotte overal hetzelfde. De burger in het afvoerputje van de samenleving moet zijn sjekkie elders draaien, en dat is in Gent een zware bevalling.

Documentairemaker Christina Vandekerckhove volgt de bewoners van een woontoren in de wijk Rabot die tegen de vlakte moet, en vanaf de straat bekeken zal dat niet lang meer duren. Ook binnen heerst verval. Mompelende bejaarden zonder gebit, roeren in een pannetje, het woord ‘uitschot’ op een liftdeur, dat werk. Vandekerckhove zoomt er graag op in, ondersteund door stemmige pianomuziek. Aan de horizon blinkt het oude Gent. De zon gaat onder, zoals iedere dag.

Indruk maakt de film pas met de duur, als je begint te beseffen dat wie geen toekomst heeft niet meer investeert, en zelf ook verpaupert – als dat al niet het geval was. De uitzichtloosheid is cumulatief en voor iedereen hetzelfde, voor het Arabische gezin met de grote tv, de Afrikaanse moeke die de dood van een kind verdringt, en de onder begeleiding van een Casio zingende zigeunerfamilie. Het is stille ontluistering; meer moet dat niet zijn.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

DVD-release: 24 april 2018
Bioscooprelease: 6 september 2018