Raigyo – The Woman with Black Underwear (1997)
Regie: Zeze Takahisa | 75 minuten | drama, thriller | Acteurs: Takeshi Ito, Yukiko Izumi, Tomohiro Okada, Moe Sakura, Kazuhiro Sano, Takuji Suzuki, Bunmei Tobayama, Yumi Yoshiyuki
Lastig hoor, die films die niet duidelijk in hokjes zijn te plaatsen. Vooral onhandig voor filmmaatschappijen en distributeurs die een film op zo’n effectief mogelijke wijze reclame moeten zien te maken voor een film, zodat hij bij de juiste, of zo’n groot mogelijke doelgroep terecht komt. Neem nu ‘Raigyo’ van de Japanse regisseur Zeze Takahisha. Deze film is ondergebracht onder het “pink cinema” label mushimushi, maar lijkt eerder thuis te horen in de filmhuishoek of een “extreme cinema” genre.
Het Japanse “pinkku eiga” genre, is namelijk een uitgesproken erotisch genre, terwijl de zojuist genoemde film op wellicht een enkele scène na, niet bepaald opwindend is te noemen. Eerder deprimerend. Het pink genre kenmerkt zich door een korte speelduur, een laag budget, en, bovenal, een constante serie seksscènes, die de kijker op elk willekeurig moment dat hij de bioscoopzaal komt binnenwandelen, kan plezieren. Elke tien minuten dient er zo ongeveer een seksscène te verschijnen, die vaak met een bepaalde fetish is verbonden.
Afgezien van de mate van opwinding bij de seksscènes, die wellicht van smaak afhankelijk is, is de frequentie van deze scènes ook niet hoog. Bovendien blijkt de seks hier geen doel op zich te zijn. Ook al wordt er op de dvd-hoes gerept over willekeurige seks en willekeurig geweld, de gebeurtenissen zijn wel te verklaren vanuit de psyches van de personages en komen daarom niet sensationeel over.
De titel van de film verwijst naar een vissoort die vaak terugkomt in de film. Deze vis is slecht te eten omdat er vaak parasieten in zitten. De vis staat symbool voor het onvermogen tot liefhebben en menselijke interactie van de hoofdpersoon, de “vrouw met zwart ondergoed”, zoals de banale ondertitel van de film luidt. Deze vrouw is door haar eerste liefde gedwongen haar (door hem) ongewenste kind te aborteren. Dat dit er flink inhakt blijkt wel uit het feit dat ze haar man wilde vermoorden, maar vervolgens besloot haar woede op een vreemdeling te botvieren. Ook tijdens de film vinden er enkele moorden plaats, die echter niet spectaculair zijn maar voornamelijk dramatisch en tragisch. De daders hebben geen plezier in de onvermijdelijke moordpartijen.
‘Raigyo’ wordt aardig geacteerd door hoofdrolspeelster Takeshi Ito, met haar meewarige blikken vol wanhoop en de duidelijk verwoede pogingen om haar lijden te verlichten. Daarnaast is de film kundig geregisseerd door Zeze Takahisa, met lange takes en een focus op de gevoelens van de personages in plaats van platte seks. De film is alleen afgelopen wanneer de kijker net een interessante band met het hoofdpersonage begint op te bouwen, wat jammer is. Met een langere speelduur, waarbij de smart van de personages tastbaarder hadden kunnen worden, had de film meer indruk kunnen maken als volwaardig drama. Ook in de huidige vorm is ‘Raigyo’ echter een geslaagde film geworden; een film die eigenlijk te “groot” is voor het simpele “pink” label en serieuze aandacht verdient.
Bart Rietvink