Raising Cain (1992)

Regie: Brian De Palma | 91 minuten | horror, thriller | Acteurs: John Lithgow, Lolita Davidovich, Steven Bauer, Frances Sternhagen, Gregg Henry, Tom Bower, Mel Harris, Teri Austin, Gabrielle Carteris, Barton Heyman, Amanda Pombo, Kathleen Callan, Ed Hooks, Jim Johnson, Karen Kahn, Noe Montoya, Rig Boogie Espinoza, Carolyn Morrell, W. Allen Taylor, Scott Townley, Mary Uhland, Steve Schill, James Van Harper

‘Raising Cain’ is een psychologische thriller en een typerende film voor regisseur Brian De Palma. John Lithgow neemt meerdere rollen voor zijn rekening, waaronder die van kinderpsycholoog Carter Nix, in een verhaal over ontvoerde baby’s, een vreemde familie, het meervoudige persoonlijkheidssyndroom, romantiek en overspel: De Palma in optima forma!

Eén van de meest opmerkelijke scènes van ‘Cain’ is wanneer Lithgow (‘Ricochet’) vlak voor het krieken van de dag een auto in een meer duwt om mogelijke sporen voor de politie uit te wissen. De schrik is groot wanneer je merkt dat de vrouw die bewusteloos op de achterbank van de auto lag ineens bij bewustzijn komt en hysterisch om hulp begint te schreeuwen. Terwijl het water haar letterlijk naar de lippen stijgt, kijkt Lithgow verbouwereerd toe en doet….niets! De scène is vergelijkbaar met andere elementen van horror en sadisme in de film.

Regisseur De Palma lijkt een ouderwetse romanticus. Hij brengt de geheime relatie van Carter Nix’ vrouw (Lolita Davidovich) en haar oude liefde, Steven Bauer (‘Scarface’), in beeld als kwam het verhaal uit de boeketreeks: soft focusbeelden, overdadige nevel en shots van het liefdespaar volgen elkaar op. Bauer en Davidovich lopen in slowmotion, hand in hand en begeleid door vioolmuziek, het beeld uit; meestal een voorbode op iets ergs dat staat te gebeuren in een film van De Palma.

Meer dan eens is het schrikken geblazen in ‘Cain’. Bijvoorbeeld wanneer de zachtaardige Carter Nix van persoonlijkheid verandert, kun je jezelf schrap zetten. Carter’s alter ego is Cain, het sadistische, mislukte product van de experimenteerdrang van zijn vader. De Palma gebruikt het meervoudige persoonlijkheidssyndroom zoals hij eerder deed in ‘Sisters’ uit 1973. De regisseur blijkt bovendien een eigen stijl te hebben waaraan hij door de jaren heen vasthoudt. Stijlelementen zoals zeer lange, aan één stuk gedraaide shots, shots van boven, gekantelde shots van de zijkant, het spelen met diepte en het zeer langzaam inzoomen op de hoofdpersoon, terwijl er intussen van alles achter hem of haar gebeurt.

De climax van de film is een adembenemend schouwspel, bestaande uit een als vrouw verklede man, een klein kind, een bange moeder, een vleugje romantiek én groot gevaar dat steeds op de loer ligt. In slowmotion krijg je alles en iedereen van alle kanten te zien en bespeur je gevaren (door de camera-opstelling) die de hoofdrolspelers niet zien. Het vervelende is dat je de personages niet kunt waarschuwen voor naderend gevaar, waardoor je gedwongen wordt om in spanning te kijken hoe een en ander afloopt.

‘Cain’ is een redelijke film uit het oeuvre van De Palma. De regisseur geeft je het gevoel dat je ofwel kijkt naar een B-film of naar een knappe productie; een ambiguïteit die De Palma’s werk wel vaker kenmerkt. Bovendien koppelt hij ‘zachte’ thema’s als romantiek en erotiek aan donkere thema’s zoals psychische stoornissen en het slechte van de mens. Een interessante film, als je ervan houdt.

Robbert Bitter

Waardering: 3

Bioscooprelease: 5 november 1992