Rampage (2009)

Regie: Uwe Boll | 77 minuten | actie | Acteurs: Brendan Fletcher, Shaun Sipos, Michael Paré, Matt Frewer, Lynda Boyd

Dames en heren: het is gelukt! De beruchte broodfilmer Uwe Boll heeft een goede film afgeleverd. De man die verguisd wordt door filmfans en critici vanwege met name zijn verfilmingen van videogames (waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht is), laat met ‘Rampage’ zien ook in staat te zijn om op eigen houtje een goede film te maken. Dat ‘goede’ dient overigens wel meteen genuanceerd te worden, want tussen al het enthousiasme dat deze film oproept door moet wel vermeld worden dat ‘Rampage’ nu ook weer niet zo goed is als dat sommige critici u willen doen geloven. Schijnbaar was vriend en vijand zo verrast door de kwaliteit van deze titel dat voor het gemak even vergeten werd om de film ook los van de regisseur z’n reputatie te bekijken.

Doen we dat wel, dan valt op dat ‘Rampage’ weliswaar een film is die goed in elkaar steekt, maar dat de film ook niet wereldschokkend is. ‘Rampage’ vertelt het verhaal van een onopvallende jongen die bezig is een harnas in elkaar te knutselen en die ondertussen flink wat wapens en ammunitie aan het opsparen is, om daar vervolgens de straat mee op te gaan en een massaslachting aan te richten.

Doelwit zijn de bewoners van het al even onopvallende dorpje waar hij woont. Dit verhaal wordt actueel gemaakt door een constante stroom aan nieuwsberichten die op de achtergrond van de film klinkt. Het ene na het andere pessimistische bericht over de wereldpolitiek vult het hoofd van Bill, totdat hij uiteindelijk knapt en besluit om al deze problemen op zijn eigen gewelddadige manier op te lossen.

Meer biedt ‘Rampage’ ook echter niet. De gehele film bouwt op naar het moment supreme dat Bill zijn urenlange slachting onderneemt en dit is wat de film vervolgens grotendeels in beslag neemt. Er zit nog wel een aardige twist op het einde, maar het feit dat de film eigenlijk zonder verklaring of zingeving afsluit stelt toch wat teleur. De nadruk ligt op de actie en niet op de persoon Bill. Het is wellicht een wat flauwe vergelijking, maar de film komt nergens in de buurt van soortgelijke titels als ‘Taxi Driver’ of ‘Falling Down’. De vergelijking is flauw, omdat je als kijker ook wel weet dat ‘Rampage’ onder hele andere omstandigheden is gemaakt en een ander doel dient, maar tegelijkertijd had iets meer diepgang geen cent extra gekost en had het Bill minder tot een mysterie gemaakt.

Boll wilde echter knallen en dat doet hij dan wel weer goed. In nog geen anderhalf uur tijd wordt er een compleet dorpje met de grond gelijk gemaakt en vooral de onverschilligheid waarmee dit gebeurt is schokkend. Favoriete moment: Bill die tijdens het schieten zonder kogels komt te zitten, terwijl er een meisje doodsbenauwd tegen een gebouw staat geperst. Lachend spreekt Bill haar toe, terwijl hij zijn magazijn ververst om vervolgens – eenmaal voorzien van nieuwe kogels – haar leven te beëindigen met het nonchalante ‘Well, here we go…’. Het is deze onderkoeldheid die de actiescenes zijn meerwaarde geeft. Uiteraard levert dit niet een heel erg gezellige film op, maar dat was dan ook nooit de bedoeling. Boll mag in ieder geval even genieten van de positieve recensies. Laten we hopen dat het niet tijdelijk is.

Sander Colin