Red 2 (2013)

Regie: Dean Parisot | 116 minuten | actie, komedie, misdaad, thriller | Acteurs: Bruce Willis, John Malkovich, Mary-Louise Parker, Helen Mirren, Anthony Hopkins, Byung-hun Lee, Jon Kun Lee, Catherine Zeta-Jones, Neal McDonough, David Thewlis, Garrick Hagon, Tim Pigott-Smith, Brian Cox, Philip Arditti, Mitchell Mullen, Martin Sims, Tristan D. Lalla, Khalid Laith, Tom Wu, Emilio Doorgasingh

De eerste ‘Red’ tapte uit hetzelfde vaatje als ‘The Expendables’, in wat bijna als een nieuw genre bestempeld kan – of kon – worden: het het “genre” van de actiefilm met ass kickende, goed van de tongriem gesneden oudjes. Deze trend zag zo omstreeks het jaar 2000 het levenslicht, door het succes van Eastwoods ‘Space Cowboys’, met in de hoofdrol de oldtimers Clint Eastwood, Tommy Lee Jones, Donald Sutherland, en James Garner. Oudere acteurs mochten ineens weer gezien worden in een hippe actiefilm en gebruikten hun leeftijd juist in hun (komisch) voordeel. Na de eerste ‘Red’ en twee ‘Expendables’-films wordt echter wel duidelijk dat de gimmick van grappen makende 65-plussers met een machinegeweer op een gegeven moment wel is uitgewerkt, en dat ouderwetse wetten voor het maken van een goede, onderhoudende film gewoon weer gaan gelden.  Zo is het nog steeds wel geinig om John Malkovich debiel te zien doen met zijn rondslingerende explosieven en om Helen Mirren als scherpschutter in de weer te zien, met een stoere, no-nonsense houding, maar de verrassing is er inmiddels wel af.

Hoewel ‘Red 2′ in de tweede helft van de film flink aan stoom verliest en verschillende beloftes niet in weet te lossen, is het begin redelijk veelbelovend. De premisse van de openingsscènes is wel wat clichématig, met Frank (Bruce Willis) die heel burgerlijk met vriendin Sarah (Mary-Louise Parker) uit deel 1 boodschappen doet en probeert een “normaal” leven te leiden, terwijl Sarah juist hunkert naar een beetje actie en spanning. Niet veel later verschijnt de geschifte Marvin (John Malkovich) ten tonele, die Sarah precies geeft wat ze wil, met gevaar voor eigen leven. Na een dramatisch en komisch intermezzo is het meteen tijd voor één van de hoogtepunten van de film: een spectaculaire en originele ontsnapping van Frank uit de handen van een legertje killers van speciaal agent Jack Horton (Neil McDonough). Filmkijkers zijn in de loop der jaren al getrakteerd op heel wat (bijna) onmogelijke ontsnappingen, dus het is moeilijk om zo’n situatie creatief en spannend te houden, maar de makers zijn hier erg goed in geslaagd. De plekken waar Frank zich verstopt, zijn verdedigingswapens, en de gebruikte camerastandpunten dragen allemaal bij aan een spannende en vermakelijke ontsnapping.

Er zitten nog meer grote actiescènes in de film, maar ze zijn niet allemaal even meeslepend. Zo worden onze helden door een schijnbaar zeer competente moordenaar met ratelende minigun onder vuur genomen, echter zonder hier maar een schrammetje aan over te houden. De meeste confrontaties met deze vijand stellen in dat opzicht teleur. Hij wordt met veel poeha voorgesteld – als de dodelijkste huurmoordenaar ter wereld zelfs – maar hoewel zijn introductiescène, waarin hij met een origamiwerkje een subtiele moord pleegt, fantastisch is, weet hij in de rest van de film weinig angst in te boezemen. Het is vooral een geval van veel geschreeuw maar weinig wol, in onlogische, gekunsteld aandoende scènes waarbij de beste man verschillende keren intimiderend op onze vrienden afkomt, om vervolgens weer op onverklaarbare wijze van het strijdtoneel te verdwijnen. Ronduit idioot is de scène waarin onze helden kunnen ontkomen omdat de schurk vastgeketend zit aan de deur van een schijnbaar ijzersterke koelkast, maar hij wel een minuut later moeiteloos de hele deur van de koelkast lostrekt. Slecht doordacht en stupide. Bovendien is de acteur in kwestie, Byung-hun Lee fysiek een indrukwekkende verschijning, maar zodra hij zijn mond opendoet, is het een ander verhaal. Helemaal wanneer hij ook nog een komische duit in het zakje wil doen, doet dit afbreuk aan zijn imago van meedogenloze killer.

Mindere punten zijn verder de echtelijke strubbelingen van Frank en Sarah, die soms wel vermakelijk zijn – zeker wanneer een pittige en sensuele ex van Frank in het spel komt – maar helaas net zo vaak vervelend en van het niveau van een slappe sitcom.  Tenslotte kent de laatste acte van de film enkele makkelijke en voorspelbare wendingen, en is het einde geen spetterend slotakkoord, maar een rommelige en haastige anticlimax.

Afgezien van de zwakke punten in het scenario, komt ‘Red 2′ gelukkig wel een heel eind op basis van de acteerkwaliteiten en het charisma van de hoofdrolspelers. John Malkovich blijft in komisch opzicht één van de leukste castleden van de film(s), met zijn relatietips en zijn obsessie voor explosieven. Daarnaast blijft het stoer en grappig om Helen Mirren als koele moordenares in actie te zien. Nieuwe spelers als Catherine Zeta-Jones en Anthony Hopkins zijn ook zeer welkom, al blijkt Hopkins’ personage uiteindelijk te simplistisch geschreven om hem echt te kunnen laten schitteren. Zeta-Jones zorgt voor wat leuke, pittige energie in de film op het moment dat het geheel dreigt in te zakken. De actie en gevechtsscènes zijn vaak ook weer lekker bombastisch en de humor is weer dik aangezet, zoals je dit bij een stripverfilming als deze verwacht.

‘Red 2’ voldoet gelukkig nog net, door de bekwame acteurs, komische momenten en verschillende geslaagde actiescènes. Wat meer spanning en een boeiend, origineel verhaal waren echter welkom geweest. Volgende keer dus een tandje erbij graag, beste scenarioschrijvers, zodat we weer echt enthousiast kunnen raken van de bonte personages en fijne acteurs.

Bart Rietvink

Waardering: 3

Bioscooprelease: 25 juli 2013
DVD- en blu-ray-release: 18 december 2013