Red Riding Hood (2006)
Regie: Randal Kleiser | 79 minuten | avontuur, familie, musical | Acteurs: Morgan Thompson, Joey Fatone, Sam Stone, Laine Kazan, Henry Cavill, Debi Mazar, Daniel Roebuck, David Kaufman, Cassandra Peterson, Andrea Bowen, Callie Waterman, Ashely Ross Orr
Er zijn veel verfilmingen van dit klassieke verhaal van de Grimm broertjes, op Imdb worden er zo’n zeventig titels genoemd. Wat vooral de latere versies gemeen hebben is dat het eenvoudige gegeven van het oorspronkelijke verhaal in een eigen raamwerk is geplaatst om het bijvoorbeeld meer inhoud te geven, om het naar deze tijd te kunnen halen, of om het in een film van anderhalf uur te laten passen. Sommige versies zijn serieus, bijvoorbeeld ‘The Wolves of Kromer’ (1998) en ‘The Company of Wolves’ (1984) en benadrukken de seksuele symboliek, sommige zijn grappig, zoals ‘Hoodwinked’ (2005), er zijn aardig wat ‘stomme’ versies uit het begin van de 20ste eeuw, een aantal animaties en wat musicalversies zoals ‘Cannon Movie Tales: Red Riding Hood’. De film van Randal Kleister behoort tot de laatstgenoemde soort.
Het raamwerk is hier: oma vertelt het verhaal van Roodkapje aan haar twee kleinkinderen (een jongetje van acht of negen en een meisje van tien of elf), op wie ze op een avond moet passen. De kinderen mogen mee fantaseren en zo ontstaat een nieuwe versie van het verhaal, geheel geïntegreerd in de moderne tijd, met mobieltjes en I-Pods (veel reclame!), waarin de twee kinderen hun eigen helden zijn. In het verhaal zit een les die oma hen beide, maar vooral de bijna-puber Claire wil leren. Die les is gelukkig niet te breed uitgemeten.
‘Red Riding Hood’ is voor kinderen bedoeld, zo veel is duidelijk, alleen, voor kinderen van welke leeftijd? Het oorspronkelijke sprookje, dat wel voor kinderen is bedoeld, is een metafoor voor ontluikende vrouwelijkheid, de wolf in het verhaal symboliseert de wellustige wereld van mannen, seks en begeerte. Volgens Freud staat hij hier voor de primitieve oerdriften van de mens. Dat is waarschijnlijk de reden dat deze film in Amerika (het meest preutse land ter wereld) met argusogen is bekeken. En hoewel ook hier de ontluikende seksualiteit naar voren komt, zijn de verwijzingen vrij onschuldig. Red wordt bijvoorbeeld verliefd op de jager, die duidelijk ouder is dan zij, ze fantaseert erover hoe hij haar in zijn armen houdt. Een geloofwaardig gegeven voor een meisje van haar leeftijd, dat ze overtuigend neerzet en dat beeldend keurig binnen de grenzen van ‘alle leeftijden’ blijft.
Maar voor wie is de film nu bedoeld? Afgaande op de algehele atmosfeer, de moderne liedjes en gadgets, past het toch het beste bij kinderen zoals Red en haar broertje, ergens tussen 8 en 12 jaar oud. Maar het had voor die doelgroep wel wat spannender gemogen. Onder de enge scènes zit zulke jolige muziek dat ze eigenlijk helemaal niet eng zijn. Wel leuk hoor, maar daardoor lijkt het of de makers toch ook een jonger publiek wilden aanspreken. De liedjes zijn niet groot in aantal en aan de korte kant, waardoor de musicalliefhebbers ook niet helemaal tevreden zullen zijn. Voor de volwassenen mist er weer een meer uitgediepte verhaallijn. Al met al is de aanduiding ‘voor alle leeftijden’ begrijpelijk, maar de film had baat gehad bij een duidelijker doelgroepkeuze.
De special effects zijn niet state of the art, zoals de makers roepen. Maar toch: álles is zo’n beetje in de studio opgenomen en bijna alle achtergronden, vooral buiten, zijn erachter geplakt. Je ziet het wel heel duidelijk, maar het is mooi gedaan en het heeft wel wat. Er ontstaat een atmosfeer die doet denken aan een moderne adventuregame zoals ‘Beyond Good and Evil’ en die goed past bij de belevingswereld van de kinderen in het verhaal. De liedjes horen qua stijl echt in deze tijd en zijn niet typisch musical (goddank), maar ze blijven ook niet hangen. Over het algemeen zijn ze niet te lang, maar een paar zijn zó kort, dat je je afvraagt of ze er niet gewoon voor een deel uitgesneden zijn. Het liedje van Debi Mazar (speelt de moeder van Red) bijvoorbeeld, bestaat ongeveer uit twee zinnen! En die komen er eerlijk gezegd beroerd uit. Ieder zo zijn talenten.
Leuk pluspuntje: bloopers bij de aftiteling, waarin duidelijk het plezier van de filmmakers zichtbaar is. Uiteindelijke conclusie: best de moeite waard allemaal.
Arjen Dijkstra