Red Rocket (2021)

Recensie Red Rocket CinemagazineRegie: Sean Baker | 131 minuten | komedie, drama | Acteurs: Simon Rex, Bree Elrod, Brenda Deiss, Sophie, Marlon Lambert, Judy Hill, Brittney Rodriguez, Ethan Darbone, Suzanna Son

Wat als Dirk Diggler uit ‘Boogie Nights’ (Paul Thomas Anderson, 1997) niet in de San Fernando Valley van Los Angeles was opgegroeid maar in een klein gehucht in Texas? Dan krijg je Mikey “Saber” Davies, het hoofdpersonage van ‘Red Rocket’. Mikey heeft weer eens een minder moment in zijn naar eigen zeggen illustere pornocarrière. Dit keer zit hij zo diep in de nesten dat hij onder de blauwe plekken, met geen cent te makken, op de voordeur van zijn vervreemde echtgenote moet aankloppen. Zijn vrouw Lexi (Bree Elrod) ziet de bui al hangen. Als Mikey voor een tweede kans komt, dan lopen er meestal een hoop problemen door de voordeur mee. Zonder dat het armoedeporno wordt, weet het pijnlijk komische ‘Red Rocket’ knap een roerig sociaal milieu vast te leggen.

Regisseur Sean Baker, bekend van exotische filmhuisvogels ‘The Florida Project’ (2017) en ‘Tangerine’ (2015), filmde voor ‘Red Rocket’ op 16 mm en het resultaat mag er wezen. Het ziet er niet alleen prachtig en op zijn tijd dromerig uit maar evenzeer dynamisch en vuig. Wederom schreef Baker, die ook de filmmontage deed, met Chris Bergoch het scenario. De twee kompanen tonen grote compassie voor degenen die buiten de tredmolen van het burgerlijke leven marchanderen. Bovendien plukt Baker graag mensen van de straat voor zijn cast. Vaak leidt dit tot pareltjes op het scherm die je in geen miljoen jaar had kunnen verzinnen, zo ook weer met Ethan Darbone die de ontzettend suffige Lonnie speelt. Daarnaast schittert als bij ‘The Florida Project’ het productiewerk van vaste medewerker Stephonik weer. En dat op voor Amerikaanse begrippen een krap budget van 1,2 miljoen.

‘Red Rocket’ vloeit samen met hoofdrolspeler Mikey, zijn energie stuwt de film voort. Je reist mee op een odyssee van een eersteklas opportunist en parttime leugenaar die nog het meest in zijn eigen gelul gelooft. Hij is een gladjakker, praat je oren vol, liegt er nog wat bij voor de show en pakt je in als je even niet oplet. Desondanks is Mikey niet hatelijk, wat zeker ook te danken is aan vertolker Simon Rex die als B-categorie beroemdheid een belangrijk stukje levenservaring met zich meebrengt voor deze veeleisende rol.

Hoewel Mikey al meerdere keren is uitgespuugd door zijn omgeving, brachten zijn praatjes en prestaties in bed ook een fortuin op. Maar trappen luitjes daar nog wel in? In dat opzicht is de relatie tussen Mikey en de zeventienjarige ingénu Strawberry (Suzanna Son), die de ticket tot nieuw succes moet worden, behoorlijk ongemakkelijk. Tegelijkertijd is het een openbaring over hoe verweven de Amerikaanse seksindustrie is met vluchtig succes en bekendheid, vaak een wanhopige uitweg uit de armoede. Tussen neus en lippen door biedt de film dan ook inkijk in een enorme kloof tussen arm en rijk. Op een geleende fiets marchandeert Mikey van buurt naar buurt en tuft er constant smog van groot industrieel geweld op de achtergrond. Is die rozige gloed tijdens de zonsondergangtochtjes vooral moeder natuur of menselijke vervuiling?

Bakers film is uiteindelijk geen ‘Boogie Nights’, wellicht is het meer als ‘Street Hassle’ van Lou Reed – een lyrisch en tegelijk spottend lied over het afvoerputje van Amerika. Soms krijg je medelijden met Mikey, maar als een draaideurcrimineel ziet hij zijn eigen leugens niet meer. Hij is zo’n antiheld die Harmony Korine (‘Springbreakers’, 2013) en de Safdie broers graag opvoeren (‘Good Time’, 2017 en ‘Uncut Gems’, 2019): droom en nachtmerrie ineen. Koortsachtig tonen deze filmmakers het tomeloze Amerikaanse verlangen naar succes vanuit het perspectief van de onderklasse, daar waar iedereen vecht om een wat meer geld en volgers op Instagram. Baker had de film wel iets mogen inkorten, want op een gegeven moment dreigt Mikeys meanderend moreel kompas licht repetitief aan te voelen.

Roy van Landschoot

Waardering: 4

Bioscooprelease: 24 maart 2022