Red Scorpion (1988)
Regie: Joseph Zito | 101 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Dolph Lundgren, M. Emmet Walsh, Al White, T.P. McKenna, Carmen Argenziano, Alex Colon, Brion James, Ruben Nthodi, Vuzi Dibukwana, James Mthoba, Dinky Motsemme, Ernest Ndhlovu, Thapelo Mofokeng, Mxolisi Hulana, Nicky Rebello, Drummond Marais, Charles Comyn, Tullio Moneta, Jurgen Hellberg, Graham Clarke, Irene Stephano, Nomsa Nene, Elijah Dhlamini, Patrick Shai, Peter Se Puma, Tu Nokwe, Salathial Maake, Regopstaan, Anthony Fridjohn, Greg Latter, Rob Smith, Neo Matsunyane, Joe Mafela
De Zweedse acteur Hans Dolph Lundgren zal bij de meeste kijkers (in ieder geval vanaf een jaar of dertig) bekend zijn als de onsympathieke Rus (Ivan Drago) die Sylvester Stallone in ‘Rocky IV’ het bloed onder de nagels vandaan haalde en verslagen moest worden in een epische strijd tussen Oost en West (oftewel: Amerika versus Rusland). Het was een redelijk memorabele schurk, maar de rol is terecht de enige waarmee de acteur geassocieerd zal worden. Het actievehikel ‘Red Scorpion’ uit de jaren tachtig maakt namelijk eens temeer duidelijk dat de heer Lundgren nog geen deuk in een pakje boter kan acteren en dat zelfs een imposante uitstraling – niet moeilijk, zou je zeggen, met zijn lengte en gebeeldhouwde lichaam – allesbehalve vanzelfsprekend is. Daarbij is de film zelf zo cliché dat alleen het gebrek aan overtuigingskracht of spanning de prent onderscheidt van “broertjes” als ‘Rambo’ of ‘Commando’, met collega’s Schwarzenegger en Stallone in de hoofdrol. Tuurlijk, de scènes waarin alles explodeert of in vlammen opgaat zijn soms best leuk als dat is waar je naar op zoek bent, en enkele achtervolgingen houden de vaart erin, maar echte spanning of adrenaline-momenten bevat de film helaas niet. De film kabbelt voorspelbaar voort en doet ongeveer alles net iets slechter dan soortgelijke films.
Het verhaal van ‘Red Scorpion’ is bijna een kopie van één van de ‘Rambo’-vervolgen. Lundgren is een “Spetsnaz”, een lid van de speciale KGB-eenheid in Rusland, en wordt als moordmachine in Afrika ingezet om daar, zo wordt verteld een terrorist/dictator te vermoorden, die de lokale bevolking onderdrukt. Daar aangekomen blijkt de situatie echter iets anders te zijn dan de brute reus werd verteld. Voor de gemiddelde kijker is dit na ongeveer twintig a dertig minuten al wel duidelijk, maar Lundgren heeft zeker een uur nodig voordat hij het licht ziet. De onredelijke, gewelddadige wijze waarop de daar aanwezige “bondgenoten” (Cubanen) met de Afrikanen omgaan en het door hen platbranden van een dorp vol onschuldigen (inclusief vrouwen en kinderen) laat er geen twijfel over wie nu de goeden en wie de slechten zijn. Maar ja, het filmscript dicteert dat de grote omslag bij de hoofdpersoon pas tegen het einde van de film mag optreden. Dus gaat Lundgren, ondanks enige aarzeling, gewoon door met het uitvoeren van zijn missie met de volledige intentie om de bedoelde persoon te executeren. Op geloofwaardigheid of opgewekte betrokkenheid hoeft de kijker dus alvast niet te rekenen.
Wat de actie betreft: dit is het standaard ren-, rij-, en schietwerk, maar hier is best nog wel wat amusementswaarde uit te halen, al wordt er wel erg vaak als soundtrack de muziek van Little Richard gebruikt (met name “Good Golly, Miss Molly”), die een personage in de film zelf opzet terwijl ze met een auto-achtervolging bezig zijn, met waarschijnlijk de bedoeling om de sfeer uit de serie “Tour of Duty” of oorlogsklassieker ‘Apocalypse Now’ op te roepen. Hiervoor is het echter allemaal te gekunsteld, hoewel best vermakelijk. En ook is er nog wat te halen uit onbedoelde humor die de film rijk is. De wijze waarop Lundgren een meertje in wordt “gelokt”, om zo maar zijn gespierde bovenlichaam te kunnen tonen, is om je te bescheuren.
Ook al waren het geen acteergenieën, het is wel goed te zien waarom juist Schwarzenegger en Stallone uitgroeiden tot de grote actiehelden van de jaren tachtig, ‘Red Scorpion’ probeert Dolph Lundgren als volbloed actieheld te presenteren in eenzelfde soort vehikel als waarin deze zwaargewichten hun spierballen lieten zien, maar faalt vanwege – naast een gemakzuchtig script zonder veel dynamiek – het zwarte acteergat dat Dolph Lundgren heet. Als dan zelfs zijn actiescènes dikwijls te wensen overlaten door zijn logge bewegingen en gebrek aan dreiging, ben je snel uitgepraat.
Bart Rietvink