Renaissance (2006)
Regie: Christian Volckman | 105 minuten | animatie | Acteurs: Isabelle Van Waes, Robert Dauney, Jérome Causse, Crystal Shepherd-Cross, Chris Bearne
Frankrijk timmert aardig aan de weg wat animatie betreft. In 2003 was er nog de eigenzinnige, Oscargenomineerde tekenfilm ‘Les Triplettes de Belleville’ en nu, in 2006, is er alweer zo’n verrassend uitziend werk, genaamd ‘Renaissance’, die net als ‘Sin City’ bijna letterlijk een fysieke strip of “graphic novel” op het scherm tot leven doet komen. Deze eerste lange film van regisseur Christian Volckman gebruikt, net als de eerdergenoemde film van Robert Rodriguez, een zwart-wit gekleurde film-noir sensibiliteit als context voor het verhaal. In tegenstelling tot de simpele wraakverhalen die zich afspelen in Basin City, echter, heeft ‘Renaissance’ een wat ingewikkelder thematiek.
Hoewel, de film voldoet in de basis, en zeker gedurende de eerste helft van de film aan de kenmerken en structurele vereisten van een traditionele film noir. De rebelse agent op een missie stuit op een plot vol intriges, en wordt in de armen gedreven van de noodzakelijke femme fatale. Of misschien zijn er wel twee. Pas wanneer de implicaties langzaam duidelijk worden over de verdwijning van Ilona, die nauw verbonden is met de op schoonheid en fitheid gefocuste bedrijf Avalon – waarvan audiovisuele reclameborden (zoals in ‘Minority Report’) op vele straathoeken te vinden zijn -, wordt de film inhoudelijk pas echt interessant.
Tot die tijd is het toch vaak een wat praterige aangelegenheid, met relaties die door de geanimeerde vorm niet echt tot leven komen. Zoals in het geval van de spanning die er zou moeten zijn tussen de femme fatale en agent Karas. Op papier is het misschien een verplicht nummer, op het scherm komen dit soort relaties meestal tot bloei door chemie tussen de goed acterende hoofdrolspelers. De zwart-wit tekeningen schieten in emotioneel opzicht echter wat te kort. Wanneer we het tweetal dan eindelijk zien zoenen, zitten we vooral te kijken of de lippen wel natuurlijk op elkaar geanimeerd zijn, dan dat we de betreffende gevoelens beleven. Soms is het ook wat lastig, door het hoge contrastgehalte, om een goed beeld te krijgen van de gezichten. Soms is er gewoon wat weinig diepte waarneembaar binnen de zwarte en witte vlakken. Maar origineel en fascinerend ziet het er zeker uit. Je moet er dan misschien wel even aan wennen, maar het zijn werkelijk misdaadstrips die tot leven komen. Met veel rokende mensen natuurlijk, en een prachtige dystopische neo-noir setting die veel verschuldigd is aan films als ‘Blade Runner’ of ‘Dark City’. De organische look van de personages is tot stand gekomen door eerst acteurs voor een groen scherm te filmen, om ze vervolgens later tot animatiefiguren te bewerken.
En de film heeft leuke vondsten, zoals een groot plein met een glazen vloer, waar (onder en boven) een achtervolging plaatsvindt. Want, ook al wordt er soms wat veel gepraat, er zitten ook een paar geweldige actiescènes in ‘Renaissance’. Een autoachtervolging zit zo energiek in elkaar, en een confrontatie in een gefabriceerd bos op een hoge locatie, is dermate aantrekkelijk, dat je zou willen dat de hele film uit dit soort episodes bestond. Hetzelfde geldt voor het prikkelende einde van de film, dat je bijna doet vergeten dat flink wat voorafgaande momenten niet bijster boeiend waren. Maar de sterke momenten van de film, en niet in de laatste plaats het uiterlijk van de film, staan zonder twijfel garant voor een bijzondere filmbeleving.
Bart Rietvink