Renoir (2012)

Regie: Gilles Bourdos | 113 minuten | drama | Acteurs: Michel Bouquet, Christa Theret, Vincent Rottiers, Thomas Doret, Michèle Gleizer, Romane Bohringer, Carlo Brandt, Hélène Babu, Stuart Seide, Paul Spera, Cecile Rittweger

‘La grande illusion’ (1937), ‘La règle du jeu’ (1939) – het zijn slechts twee meesterwerken uit de illustere carrière van filmmaker Jean Renoir. In de biopic ‘Renoir’ (2012) van Gilles Bourdos zien we hoe hij door zijn latere echtgenote Catherine (ook wel bekend onder de naam Andrée) Hessling warm wordt gemaakt voor het fenomeen film. Toch is het niet zíjn biopic, maar die van zijn vader, de befaamde schilder Pierre-Auguste Renoir, in de laatste jaren van zijn leven. Pierre-Auguste was een tijdgenoot van Claude Monet, Paul Cézanne en onze eigen Vincent van Gogh en het is niemand minder dan Henri Matisse die de jonge Andrée (Christa Theret) in 1915 naar zijn collega Renoir (Michel Bouquet) stuurt; ze is een mooi, nieuw model voor de impressionistische schilder die in zijn late naaktperiode zit. De echtgenote van de oude Renoir is niet lang daarvoor overleden en twee van zijn die zoons strijden aan het front. De frisse en fruitige Andrée moet de knorrige patriarch wat opvrolijken met haar jeugdige schoonheid. En dat lukt, want ze wordt zijn nieuwe muze.

Het gezin Renoir vormt een bijzonder huishouden. De schilder laat zich omringen door vele vrouwen. Zijn het huishoudsters, oude modellen, dames met wie hij zo nu en dan de bloemetjes buiten zet? Zijn jongste zoon Coco (Thomas Doret) krijgt nauwelijks aandacht; waar van de oudste twee zoons portretten aan de muur hangen, is er van hem niets te vinden. Geen wonder dat het joch zich wat vreemd gedraagt. Maar met dat aanknopingspunt doet Bourdos niets. Veel interessanter vindt hij de relatie tussen Jean (Vincent Rottiers), die ernstig gewond aan een dijbeen uit de loopgravenoorlog terugkeert om te herstellen, en zijn vader. Jean, jarenlang de oogappel van zijn vader, wordt verliefd op diens nieuwe muze en die liefde blijkt ook nog eens wederzijds te zijn. Pa, knorrig als hij toch al was en lijdend onder zijn fysieke ongemakken, ergert zich hieraan, maar stuurt er wel op aan dat zijn zoon zijn leven eindelijk eens op orde moet zien te krijgen. Als hij daar per se Andrée voor nodig heeft, dan moet dat maar.

Hoewel Bourdos zijn best gedaan heeft zijn film een zo schilderachtig mogelijk uiterlijk te geven – hij heeft duidelijk goed naar het werk van Renoir gekeken – is deze biopic in verhalend opzicht nogal saai. Hier en daar wordt een openingetje gemaakt naar een interessante verhaallijn, maar men valt toch telkens terug op de nogal kleurloze Renoir senior, die hier wordt afgeschilderd als een oude grijsaard die nog heel aardig kan schilderen maar die cliché na cliché uit zijn onafscheidelijke witte hoed schudt. Diepgang krijgt de beste man daardoor niet. Eigenlijk zijn alle personages maar eendimensionaal, want ook met Andrée en Jean had Bourdos (die samen met Michel Spinosa en Jérome Tonnerre verantwoordelijk is voor het script) veel meer kunnen en moeten doen. Want alle drie hebben ze ongetwijfeld intrigerende persoonlijkheden gehad, die moeiteloos de aandacht hadden kunnen vasthouden als ze boeiend geschreven en uitgevoerd waren. Maar ook de acteurs weten hun personages niet echt tot leven te wekken. Slaapverwekkend is ‘Renoir’  misschien niet, maar indruk weet Bourdos met deze fletse biopic ook niet te maken.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 20 december 2012
DVD-release: 6 mei 2013