Renzo e Luciana-Boccaccio ’70 (Renzo e Luciana) (1962)
Regie: Mario Monicelli | 50 minuten | drama, komedie, korte film, romantiek | Acteurs: Marisa Solinas, Germano Gilioli
Voor de bioscoopuitgave van de collectie films van ‘Boccaccio ‘70’ werd Monicelli’s bijdrage geschrapt vanwege de bijna vier uur die de verzameling anders in zijn geheel zou duren. Ondanks de bescheiden charmes van ‘Renzo e Luciana’ is wel te begrijpen waarom juist dit filmpje eraan moest geloven. Het contrast tussen het zaken- en familieleven, observaties van de verstikkende sociale controle van familie en omgeving met betrekking tot relaties zijn op zichzelf genomen interessant genoegen bieden tevens mogelijkheden tot humor, maar dit alles wordt niet erg prikkelend uitgewerkt.
Renzo (Germano Gilioli) en Luciana (Marisa Solinas) zijn net getrouwd en proberen enerzijds van hun familie weg te komen (waar ze in huis zitten) om ergens in alle privacy te kunnen vrijen. En anderzijds moeten ze zien hun relatie bij het bedrijf waar ze beiden werken, geheim zien te houden, waar ze ontslagen zullen worden bij ontdekking. Komisch zijn de interacties tussen Renzo en haar dicht op de huid zittende baas, die haar verdachte afwezigheid (vanwege de trouwerij) in de gaten houdt en tevens een oogje op haar heeft. Wanneer hij Luciana toevallig bij het zwembad tegenkomt, waar zij Renzo zou ontmoeten, moet ze haar relatie ontkennen en moet ze tegelijkertijd proberen de avances makende baas af te wimpelen.
Over het algemeen heeft de film te weinig een eigen gezicht om indruk te maken. Zowel qua humor als dramatiek is het filmpje niet erg uitgesproken. Er had beter enerzijds voor een uitgesproken luchtige, of kluchtige, toon gekozen kunnen worden, of anderzijds had de dramatiek van de situatie meer uitgediept kunnen worden. Nu hangt de film een beetje tussen twee gedachtes in. De laatste circa tien minuten van de film, die in feite een soort epiloog vormen, zijn bijvoorbeeld vooral dramatisch interessant – waarbij we getuige zijn van een huwelijk met partners die elkaar, vanwege tegengestelde werktijden, slechts in de vroege ochtend treffen – terwijl het voorgaande meer op de lach speelde. In beide gevallen smaakt de gekozen benadering naar meer.
Wel is het camerawerk vaak bijzonder treffend. Zo zijn de chaos en mensenmassa’s mooi in beeld gebracht, bijvoorbeeld bij de scènes bij het zwembad. Ook is Marisa Solinas als Luciana een frisse verschijning, die haar tegelijkertijd assertieve en geknechte personage goed vorm weet te geven en haar mannelijke wederhelft tweede viool laat spelen. ‘Luciana e Renzo’ is aardig tijdverdrijf en het is mooi dat de film nu weer toegevoegd is aan de originele verzameling films van ‘Boccacio ‘70’, maar een echte uitschieter is het niet te noemen.
Bart Rietvink