Reruns (2018)

Regie: Rosto | 14 minuten | animatie, korte film

‘Reruns’ is tragisch genoeg de laatste film van de hand van meesterkunstenaar Rosto. Één van ’s Nederlands eigenzinnigste talenten overleed op 7 maart 2019 aan de gevolgen van longkanker. ‘Reruns’ is het slotstuk van de Thee Wreckers Tetralogy, dat een jaar na zijn verdrietige dood in zijn geheel in de bioscoop wordt uitgebracht. Heerlijk om ‘No Place Like Home’, ‘Lonely Bones’, ‘Splintertime’ en deze film achter elkaar te zien, maar ook losstaand is ‘Reruns’ een animatiepareltje.

Net als de andere titels uit het oeuvre van Rosto is ook ‘Reruns’ een film waar je niet al te veel plot in moet zoeken. Het is een mengeling van fantasie- en droombeelden, doorspekt met zinnige teksten (“You don’t have a dream city? Where do you go when you dream? It’s like a sunken maze of memories, with recurring places and recurring events, always the same but different everytime”). Als er een ultieme poëtische verklaring voor wat je ziet als je droomt moet zijn, is dit het.

De gebeurtenissen zijn soms onlogisch zoals dromen kunnen zijn: de hoofdpersoon bevindt zich bijvoorbeeld als volwassen man ineens terug op zijn middelbare school, maar is gekleed in bijna dezelfde outfit als zijn jongere versie. Rosto speelt op een slimme manier met de wetenschap achter dromen: kun je keuzes maken in je droom? Grappig is de confrontatie van de hoofdpersoon met het kind waar de film mee opent; het kind papegaait de hoofdpersoon, maar er ontstaat daardoor toch een logische dialoog.

‘Reruns’ voelt persoonlijk, door de universele angstgevoelens in de nachtmerrieachtige droom: het gevoel te laat te komen, mislukt te zijn in je leven en niet serieus genomen worden. Herinneringen aan je jeugd, het los kunnen laten daarvan. De film appelleert met grijs/groene tinten en een hypnotiserende score aan je onderbuikgevoel: dit is (net als de andere films van Rosto) een film die je op wilt zuigen, intraveneus in je aders wilt laten injecteren. Niet uit te leggen, maar te ondergaan. Te herkijken. En nooit meer te willen vergeten. Waar blijft dat standbeeld voor Rosto?

Monica Meijer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 5 maart 2020 (Thee Wreckers Tetralogy)