Resident Evil: Apocalypse (2004)

Regie: Alexander Witt | 94 minuten | actie, horror, thriller, science fiction | Acteurs: Milla Jovovich, Sienna Guillory, Oded Fehr, Thomas Kretschmann, Sophie Vavasseur, Razaaq Adoti, Jared Harris, Mike Epps, Geoffrey Pounsett, Zack Ward, Iain Glen, Dave Nichols, Stefan Hayes, Matthew G. Taylor, Megan Fahlenbock    

Bloedmooie vrouwen, een wapenarsenaal waar de Terminator jaloers op zou worden en een snoeiharde metalsoundtrack: dat is ‘Resident Evil: Apocalypse’. In deze gedoodverfde tienerdroom is het rondgierende testosteron bijna tastbaar. Helaas zijn de makers van dit product vergeten om dit alles van een verhaallijntje te voorzien. Ach ja, foutje.

‘Resident Evil: Apocalypse’ is het tweede deel in de zombieserie. De filmreeks is gebaseerd is op de gelijknamige videogameserie die inmiddels uit vier delen bestaat. De computerspelletjes zijn dan weer geïnspireerd op zombiefilms van regisseurs als Lucio Fulci en George A. Romero. Ben je er nog?

In ‘Apocalypse’ gaat het verhaal verder. In deel een zagen we hoe heldin Alice in haar eentje achterbleef in het stadje Raccoon City. Het plaatsje krioelt van de zombies en het is aan Alice en haar nieuwe bondgenoten, waaronder gamesicoon Claire Redfield (Guillory), om de ondoden te stoppen. Tot overmaat van ramp is ‘Nemesis’, een triggerhappy superzombie, uit op Alice’ bloed.

Intellectuele beschouwingen en literaire dialogen hoef je uiteraard niet te verwachten in deze opgepompte zombiefilm. Waar het in dergelijke films om draait is actie. En actie zit er genoeg in ‘Resident Evil 2′. Helaas zijn de stunts op zo’n slechte manier in beeld gebracht dat zelfs verstokte actiefreaks weinig plezier kunnen halen uit deze film.

Op de een of andere manier dacht regisseur Alexander Witt dat het stijlvol zou zijn om het spektakel met dynamische camerahoeken in beeld te brengen. Jammer genoeg is de beste man daar iets te ver in doorgeschoten. Het gevolg? Een zwiepende camera die ervoor zorgt dat de geweldsscènes nogal chaotisch en rommelig overkomen. De metalsoundtrack moet de beelden begeleiden, maar in plaats van een vermakelijke actiefilm te worden, verzandt de productie in een ADHD-achtige videoclip. Het lijkt er verdacht veel op dat de cameraman gezellig zit mee te pogo-en op de loeiharde rocknummers.

Tussen het warrige geweld door probeert Witt nog een verhaal te vertellen. Een verhaal dat barst van de plotgaten, onlogische situaties en flinterdunne personages. Het verhaal mag dan weinig om het lijf hebben, een wat strakkere regie had de film geen kwaad gedaan. Scènes sluiten niet op elkaar aan en de karakterontwikkeling is op zijn zachtst gezegd nogal dubieus. De hoofdrolspeelsters slachten geheel eigenhandig een dorpje af, wat ze volkomen koud laat. Pas als een naaste collega in een zombie verandert ontdooien de dames pas.

De typische ‘larger than life’ personages zijn op zich niet eens het probleem van deze film. Het is de uitwerking ervan die irriteert. Het ontbreekt de cast aan talent om nog iets van hun eendimensionele rollen te maken. Okay, de fotomodellen Milla Jovovich en Sienna Guillory zijn een genot om naar te kijken, maar ze hebben het charisma van een zak aardappellen. De one-liners die de dames op je afvuren missen schwung en pit.

Om de actie te onderbreken is B-acteur Mike Epps aangetrokken om voor een komische noot te zorgen. Epps speelt een bluffende wanabe-gangster met een grote bek, maar met een klein hartje. Kortom: het stereotype beeld van de Afro-Amerikaan wordt weer eens van stal gehaald. Epps wekt nogal wat irritatie op met zijn slappe spel en flauwe one-liners. De humor komt niet goed uit de verf en gaat al snel op je zenuwen werken, omdat begrippen als ‘komische timing’ en ‘enthousiasme’ niet voorkomen in dit actievehikel.

Naast de humor komen de zombies er ook nogal bekaaid van af. De strompelende ondoden spelen de tweede viool. Het merendeel van de film bestaat uit knokpartijen met een bende huurlingen die het op Alice en haar companen hebben voorzien. Tussendoor zie je ook nog hoe ‘Nemesis’ op zijn dooie gemakje achter Alice aansjokt om haar af en toe te bestoken met raketten en kogels. Spannend wordt het echter nooit, omdat je je buitengesloten voelt door de kille en afstandelijke manier waarop Witt zijn film aan je presenteert.

Niet dat de afstandelijke uitstraling van de film veel uitmaakt: het verhaal is zo clichématig dat het je koud laat. Genetische manipulaties, geïmplementeerde virussen en mutanten: alle uitgekauwde plotelementen uit zowat de complete horror- en science fictiongeschiedenis komen voorbij. Daarnaast kun je al van te voren uittellen welke personages je weer terugziet in het vervolg. Want dat er een derde deel komt staat buiten kijf.

Valt er dan helemaal niets positiefs te vertellen over ‘Resident Evil: Apocalypse’? Eerlijk gezegd niet. Okay, actrice Guillory lijkt akelig veel op Claire Redfield zoals je die uit de videogames kent. Ook ‘Nemesis’ ziet er geloofwaardig uit en lijkt goed op zijn digitale evenbeeld. En als we dan toch naar positieve puntjes zoeken in deze rampzalige film dan mag de metalsoundtrack niet onvermeld blijven. Snoeiharde acts als Slipknot, Rammstein en Rob Zombie zorgen voor een adrenaline opwekkende, muzikale omlijsting.

Maar enkel wat fraaie plaatjes en een sterke soundtrack maken nog geen goede film. Iets dat Witt niet begrepen heeft. ‘Resident Evil: Apocalypse’ is geen film over, maar voor zombies geworden. En dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest?

Frank v.d. Ven

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 13 januari 2005
4K UHD-release: 4 november 2020