Return of the Living Dead Part II (1988)

Regie: Ken Wiederhorn | 89 minuten | horror, komedie, science fiction | Acteurs: Michael Kenworthy, Thor van Lingen, Jason Hogan, James Karen, Thom Mathews, Suzanne Snyder, Marsha Dietlein, Suzan Stadner, Jonathan Terry, Dana Ashbrook, Sally Smythe, Allan Trautman, Don Maxwell, Reynold Cindrich, Philp Bruns, Mitch Pileggi, Art Bonilla, Terrence Riggins, James Mcintire, Larry Nicholas, Forrest J. Ackerman, Douglas Benson, David Eby, Nicholas Hernandez, Derek Loughran, Annie Marshall, Richard Moore, Streve Neuvenheim, Brian Peck

Deze ‘Return of the Living Dead, Part II’ uit 1988 is het vervolg op het gelijknamige eerste deel uit 1985 van deze filmserie en gaat verder waar dat ophield. Na de toenmalige gebeurtenissen heeft het leger de zombies bevroren en afgevoerd in containers. Een van de containers is echter van een legertruck afgerold en wordt gevonden door de jonge Jesse en twee van zijn vriendjes. Overbodig te vermelden dat door hun toedoen niet alleen de zombie ontdooit en tot leven komt maar er binnen de kortste keren ook weer chemische dampen over de plaatselijke begraafplaats waaien en de doden weer in groten getale uit hun graven opstaan.

En jawel, ook deze zombies blijken over een onverzadigbare eetlust te beschikken en bij voorkeur menselijke hersens op het menu te hebben staan, een zelfde eetlust als waarover de zombies in het eerste deel van deze filmreeks beschikten. Ook valt de mate van vergelijkbare ontwikkelingen met de film uit 1985 op. Een zombie die in een container is bevroren en wordt ontdooid, chemische dampen die over een begraafplaats waaien, de doden die uit hun graven verrijzen, een groepje personen die de ‘helden’ van het verhaal zijn en een aantal figuren eromheen die door de zombies een voor een te grazen worden genomen en diverse andere vergelijkbare ontwikkelingen. Waren de gebeurtenissen in ‘The Return of the Living Dead’ al niet bijster origineel te noemen, qua verhaal is dit tweede deel in hoofdzaak een herhaling van de gebeurtenissen in het eerste deel en zal weinig nieuws opleveren.

Ook de insteek waarmee deze film is gemaakt komt overeen met die van het eerste deel, een mix van horror en humor. Alleen wordt het humorgehalte in deze film nog een stuk verder doorgevoerd. Diverse gebeurtenissen zijn daar een duidelijke illustratie van. De in tweeën geschoten zombie wiens boven- en onderlichaam afzonderlijk verder leven, het lichaamloze zombiehoofd dat praat en in vingers bijt, de zombiehand die diverse personages belaagt en uiteindelijk zijn middelvinger naar hen opsteekt, de zombies die achter de vrachtwagen meegelokt worden door stukken hersens naar hen te gooien… de vormgeving van de diverse horrorgeoriënteerde taferelen maakt duidelijk dat ze niet zozeer als schrikwekkend bedoeld zijn maar vooral dienen om het humoristisch gehalte in deze film op te schroeven. Ook het overtrokken angstige, paniekerige en hyperactieve gedrag van de door de zombies belaagde personages wijst daar herhaaldelijk op. Af en toe ook een beetje te ver doorgevoerd allemaal, want een zekere meligheid is in verschillende situaties af en toe wel aanwezig.

Aan de andere kant valt er juist mede hierdoor weer genoeg te lachen in dit tweede deel van de ‘Return of the Living Dead’ filmserie. De onzinnigheid van diverse situaties is op zich al vaak grappig genoeg, ook in het overspannen gedrag en de verbale uitingen van deze en gene menselijke personages en zombies zijn de geslaagde komische noten aanwezig. Vooropgesteld dat er aan de overtrokkenheid die in sommige scènes aanwezig is niet te zwaar wordt getild. Verder zorgt het geren en gehol op de vlucht voor de zombies er voor dat, wederom in een vlot tempo, er weer de nodige actie voorbijkomt. Achtervolgingen, narrow escapes, schietpartijen, andersoortige confrontaties… het komt ondanks de overwegend humoristische insteek in spannende mate opnieuw ruimschoots voorbij en zorgt ervoor dat er over verveling in elk geval weer niet geklaagd kan worden.

De zombies lopen in dit verhaal rond met dezelfde eigenschappen als hun voorgangers in de eerdere film. Zombies die tot op zekere hoogte kunnen denken en praten en vooral veel trek hebben in ‘… brains… brrraaaaiiinnns…’. Wel komen ze minder bedreigend over dan hun vroegere soortgenoten – met ook wat clowneske tinten her en der – te beginnen met de komische noten waarmee ze uit hun graven opstaan. Veel wordt echter gecompenseerd door de vastberadenheid waarmee ze te werk gaan. Hun aantal maakt veel goed. Het zijn er meer dan ooit, ze overspoelen aan alle kanten het dorp en duiken uit alle hoeken en gaten op. Opnieuw leuk werk van de afdeling speciale effecten, zowel wat het uiterlijk van de zombies betreft als de bloederige taferelen die voorbij komen wanneer de zombies hun eetlust stillen. Opnieuw niet al te expliciet weergegeven, maar volgens dezelfde enigszins ingehouden aanpak die wat dit betreft ook de film uit 1985 kenmerkt. En qua sfeer wordt het een en ander zeker geslaagd weergegeven. De begraafplaats waar de doden opstaan, de mistnevels die het overspoelen, de zombies die tussen de graven schuifelen, de zombies die in een later stadium al dan niet groepsgewijs en eeuwig jammerend op hun beoogde slachtoffers afstrompelen… het zijn taferelen die worden weergegeven op een manier waaruit de liefde voor de horror opnieuw duidelijk blijkt en door de zombiefan ook als zodanig gewaardeerd zal worden.

Degelijk acteerwerk van de diverse betrokkenen. James Karen, in de film uit 1985 in vorm als de licht hysterische Frank, is hier prominent aanwezig als de zwaar hysterische Ed. Ook Thom Mathews, in het eerste deel aanwezig als Freddy, is weer van de partij als Eds hulpje Joey. Geslaagd werk van de jeugdige Michael Kenworthy als de jeugdige Jesse die als een van de eersten het gevaar van de zombies onderkent en vervolgens met enkele lotgenoten de strijd met hen aanbindt. Ook aardige optredens van Marsha Dietlein als Jesse’s zus Lucy en van Dana Ashbrook als de te hulp schietende Tom. Qua acteerwerk weliswaar opnieuw niet altijd even opvallend, hoewel de overwegend humoristische, onzinnige insteek van deze productie wat dat betreft ook wel zijn beperkingen met zich meebrengt. Maar daarbinnen wordt het een en ander weer keurig door de betrokkenen ingevuld en het enthousiasme van de acteurs komt opnieuw aanstekelijk genoeg over. Het resulteert in een film die zichzelf duidelijk weinig serieus neemt en het niveau van zijn voorganger uit 1985 weliswaar niet bereikt, maar die qua zowel qua spanning als humor en in mindere mate qua horror voor de liefhebber weer meer dan genoeg te bieden heeft. Een enigszins onzinnig maar geslaagd vervolg op het eerste deel uit de ‘Return of the Living Dead’ serie.

Frans Buitendijk